Vanaf camping La Samaritaine rijden we door het Franse landschap (denk kleine bochtige weggetjes langs glooiende graanvelden met van die ronde strobalen erop, afgewisseld met plukjes bos en kleine dorpjes met prachtige gebouwen). Het zonnetje schijnt en we gaan niet ver; Domaine de Vendresse is een half uur rijden van de camping.
Domaine de Vendresse is een toeristische attractie rond een oude ijzeroven, die oorspronkelijk dateert uit de 16de eeuw. Niet alleen was op deze plek in de Ardennen veel ijzererts aanwezig. Ook was er in de direct omgeving voldoende water en hout te vinden. Rond 1810 wordt het terrein gekocht door Jean-Nicolas Gendarme. Hij bouwt de hoogoven die er nu nog staat en ontwikkelt zich in de 50 jaar die volgen tot een belangrijk en gerenommeerd persoon in de ijzerindustrie. Na zijn dood gaat het bergafwaarts met de ijzerproductie; al het bos in de direct omgeving is gekapt en er is onvoldoende hout om de ovens te laten branden. In 1870 stopt de ijzerproductie op deze plek. Begin 20ste eeuw wordt het terrein omgevormd tot een viskwekerij…
De gebouw waarin de oude ijzeroven staat
De speeltuin en de visvijvers
Domaine de Verndresse probeert de herinnering aan beide periodes in zijn geschiedenis levend te houden; het combineert ontspanning met industrieel erfgoed en vis. En daar zijn ze best goed in geslaagd. Het terrein is niet heel groot, maar elk stuk heeft z’n eigen bestemming. Zodra we binnen zijn gaan de kinderen eendjes vissen uit een vijver. Even verderop onder de bomen zijn nog veel meer spelletjes te vinden. Daarachter ligt de oude hoogoven. De kinderen willen het liefst doorspelen, maar we hebben nog niet geluncht. We lopen links om de oven heen naar het restaurant dat aan het water ligt. Als ik eten wil bestellen, roept de dame achter de kassa dat de keuken al dicht is. Het is al half 3 geweest. Ik schrik, want heb ook niets bij me en vraag wat ze nog kunnen maken. Friet en kipnuggets gaat nog net. Daar doen we het voor. Voor € 6,90 per persoon krijgen we er ook nog drankjes bij.
Eendjes vissen bij de ingang van Domaine de Vendresse
Picknickplekken in de schaduw
Het restaurant met terras
Nog voordat het eten klaar is, hebben de kinderen de speeltuin aan de andere kant van het restaurant ontdekt; een grote zandbak met houten constructies, schepjes en kruiwagen. Je kunt water uit een (andere) vijver takelen en er is een kabelbaan. Het kost wat moeite om de kinderen aan tafel te krijgen en ze willen weer weg zodra hun bord leeg is… Ik laat ze maar gaan en besluit alle programmaonderdelen tot het laatst uit te stellen. Terwijl de kinderen aan het spelen zijn, loop ik zelf een rondje over het terrein.
Uitzicht op Domaine de Vendresse vanaf de andere kant van de vijver
De hengelverhuur…
Een groot deel van het terrein bestaat uit visvijvers. Drie om precies te zijn; één met forel, één met karpers en één met steur. Visgerei is te huur. De vijvers zijn met een hek afgeschermd van de rest van het terrein. Ik loop om één van de vijvers heen, langs een speeltuin met klauterbaan voor wat grotere kinderen. En langs vissers die net een reusachtige vis gevangen hebben. Terug bij de kinderen ga ik op een bankje zitten om een tijdschrift te lezen, maar al snel gooit zoon I een hele emmer water over zich heen en moet ik in actie komen…
De fijne speeltuin…
Wedstrijdje wie het verst kan spuiten
Via de speeltoestellen op het hoger gelegen deel van het terrein lopen we rond half 5 naar de Koi karpers. Ze zwemmen in een klein vierkant bassin, met doorzichtige wanden. De toegesnelde ouders en kinderen passen er haast niet omheen. De vissen – die we zelf mogen voeren – krijgen mosselen die door een medewerker van het park rondgedeeld worden. Het is de bedoeling dat je de mossel in het water houdt en dan wacht tot een vis ‘m opeet. Het is reuze spannend, want sommige vissen zijn best groot. En dus durven niet alle kinderen de mossel vast te houden tot er een vis in de buurt is. Geeft niet… Ik probeer het zelf ook even. Het voelt alsof de vis de mossel naar binnen zuigt. Helemaal veilig is het blijkbaar ook niet, want zoon P houdt toch wat wondjes op zijn duimen over aan dit visvoeravontuur.
Meer speeltoestellen…
Het bassin van de Koi karpers
Op tijd loslaten, dat mosseltje…
Om 5 uur gaan we naar de laatste voorstelling in de hoogoven…. Binnen is het donker er klinkt een onheilspellend muziekje. Er is een expositie over de winning van ijzererts, maar het is niet makkelijk te volgen voor de kinderen. Ik zet de kinderen op een bankje tegenover de oven in afwachting van wat er komen gaat. Zoon I heeft het al snel gezien. Hij vindt het eng en zet het op een huilen. Er is geen redden aan, maar ik ben zelf wel nieuwsgierig. Ik zet hem buiten en zeg dat hij onder de bomen mag spelen waar de steentjes zijn. Binnen begint een stem het verhaal van Jean-Nicolas Gendarme te vertellen, vergezeld van projecties op de oven en vuur in de vloer. Natuurlijk is het in het Frans, maar dat maakt de kinderen niet uit. Tijdens de voorstelling ga ik natuurlijk af en toe bij zoon I kijken. De eerste keer is hij nog braaf aan het spelen waar ik hem neergezet had, maar de tweede keer is hij foetsie. Ik zie hem in de verte met een hengel bij de speelgoedeendjes. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. En daar word ik ook door de andere aanwezige ouders nog even fijntjes op gewezen…
De expositie in de ijzeroven
Het spektakel (licht, geluid en vuur) in de ijzeroven
Na het spektakel in de hoogoven (dat 20 minuten duurde) en een bezoekje aan de speeltuin bij de visvijvers, wil zoon P Pokemons vangen. Dochter F wil boogschieten en gaat met hem mee. Boogschieten kan bij de entree, waar ook een goede internetverbinding is. De jongetjes willen niet meer in de zandbakspeeltuin, ze willen op het hogergelegen deel spelen waar een interessante constructie met water staat. Ze zijn er maar druk mee. Na een half uur komen ze lekker op een kleedje zitten om een chipje te eten. Daarna breken we op want ik heb geen idee hoe laat het is – zoon P is er met mijn telefoon vandoor – en het wordt steeds leger om ons heen…
De speeltuin bij de visvijver is meer geschikt voor wat grotere kinderen
Intriqerende waterspeeltuin
Chipje eten voordat we weer naar huis gaan
Het is zeven uur als we Domaine de Vendresse verlaten. De kinderen hebben een heerlijke middag gehad en afgezien van het moment waarop zoon I zonder toezicht naast het vijvertje stond, ik ook… Dat akkefietje geeft ook meteen het minpunt van dit (kleine) park aan; er is eigenlijk net te veel water om kleintjes zelf te laten rondscharrelen. En dat is – alleen met vier kinderen – best een beetje lastig…
Wij bezochten Domaine de Vendresse met de Pass Touristique Ardennes. Met deze pas krijg je na een bezoek aan één van zeven geselecteerde bezienswaardigheden (waaronder ook Parc Argonne Découverte), een bezoek gratis.
4 comments
Ik ben zelf iemand die graag op reis gaat met het gezin. Ik geniet van de ontspanning en het feit dat de kinderen er ook van genieten. Je hebt nooit ogen genoeg als het om kleintjes gaat, dus helemaal op je gemak voel je je weer niet. Lijkt mij toch zeker een plek om te bezoeken.
Je hebt gelijk. Zeker als je meerdere kinderen hebt, dan kan je niet altijd iedereen in de gaten houden. Maar toch… Ik voelde me wel een beetje schuldig (al denk ik dat de aanwezige ouders zoon I toch uit het vijvertje getrokken hadden als hij erin gevallen was). Maar waar houdt loslaten op en begint het ontaarde ouderschap ;-). Maar inderdaad. Een bezoekje waard als je in Noord-Frankrijk bent. Net als Parc Argonne Découverte trouwens…
Ik werd getriggerd door vis en kreeg al trek, maar ik zie geen geroosterde visjes helaas. 😉 Maar wat een mooi plekje! Wat ligt het ontzettend mooi. Leuke speeltuin, mooie omgeving en veel interessants te zien en te doen zo te zien!
Hahaha, nee… Ik geloof niet dat ik geroosterde vis gezien heb in Domaine de Vendresse. Maar een koi karper meer of minder merken ze vast niet… ;-). Ondanks de rare combi is het inderdaad een heel fijn plekje. En eerlijk gezegd spreekt de manier waarop ze geprobeerd hebben het verleden te laten herleven door van de ijzeroven een attractie van te maken, me wel aan.