Wel of niet naar Amerika deze zomer…

De afgelopen twee maanden heb ik enorm geworsteld met mijn zomervakantieplannen. Beetje vroeg voor mijn doen en misschien ook een beetje raar als je in december net tot de conclusie gekomen bent dat je je reizende leven wel zo’n beetje vaarwel kan zeggen, maar de noodzaak was er. Want begin december kreeg ik ook te horen dat ik in juni 2017 – eindelijk 😉 – tante word. Super leuk vind ik dat. Zeker nu mijn kinderen bijna allemaal naar school zijn, lijkt het me heerlijk om weer zo’n klein hummeltje in de familie te hebben. Er is alleen één maar. En die maar is, dat dat kleine hummeltje nog zeker twee jaar in Amerika woont…

Mijn broer en schoonzus wonen sinds 2015 in Amerika. Het jaar ervoor – in de zomer van 2014 – trouwden ze er, in de buurt van Minneapolis (mijn schoonzus is Amerikaanse). Aan die speciale gelegenheid hebben wij toen een vakantie vastgeplakt. Vijf weken reisden we rond door het grote-merengebied; van Chicago naar Minneapolis via de Niagara Falls. Een fantastische reis die me eens te meer duidelijk maakte dat Amerika en ik elkaar niet zo goed liggen; Amerika voldoet niet echt aan de eisen die ik stel aan een vakantieland. Alleen New York bleef op mijn wensenlijstje staan. Dus toen bleek dat mijn broer en schoonzus voor vier jaar naar New York gingen, was dat een gelukkig toeval.

Ondertussen wonen ze er alweer bijna twee jaar en zullen ze vanwege werk ook nog wel twee jaar in New York blijven. Nu er een baby op komst is, staan familie en vrienden te trappelen om een reisje naar New York te boeken. Alleen leent het appartement van mijn broer en schoonzus zich niet echt voor het ontvangen van alle familie en vrienden deze zomer. Daar is het gewoon niet groot genoeg voor. En zeker als je net een kindje gekregen hebt en als kersverse ouders je draai nog moeten zien te vinden, dan is een beetje rust, ruimte en privacy wel zo fijn. Tegelijkertijd begrijpen ze natuurlijk wel dat iedereen graag op ‘kraamvisite’ wil komen en dat vinden ze – mits enigszins gecoördineerd – heel gezellig. Daarom hebben ze ervoor gekozen een aantal weken een (groot) huis te huren in Upstate New York. Een huis waar iedereen – zij het na elkaar – welkom is.

Daarbij heeft familie voorrang op vrienden En dus komt begin januari de vraag of ik wil komen met de kinderen en wanneer dan. Natuurlijk wil ik naar Amerika deze zomer, maar hoe realistisch is dat als je middenin een scheiding zit en je niet weet of je aan het einde van het liedje überhaupt nog wel geld overhebt. Ik geef dan ook in eerste instantie aan dat ik niet weet of ik kan komen omdat mijn financiële situatie zo onzeker is. Dat snappen ze wel, maar ze vragen me met het oog op ‘het schema’ toch snel te beslissen.

In de twee weken die volgen word ik echt heen en weer geslingerd tussen gevoelens. Het ene moment weet ik zeker dat ik het geld echt niet heb om te gaan, maar dat vind ik dan meteen weer zo jammer dat ik toch blijf hopen op een wonder. De ene keer zie ik me vrolijk door New York wandelen met de kinderen, het andere moment krijg ik het Spaans benauwd bij de gedachte dat ik zo lang met ze in het vliegtuig moet. Dan bedenk ik weer dat ik beter in mijn eentje kan gaan, maar dat vind ik dan weer zo sneu voor de kinderen dat ik dat idee ook weer verwerp. Kortom, ik kom er niet echt uit…

Dat komt ook omdat ik het gevoel heb dat het now or never is. Dat alle signalen erop wijzen dat dit het moment is om naar New York te gaan. Niet alleen vanwege de baby, maar ook omdat mijn accommodatiekosten minimaal zijn. Ik kan één week terecht in het huis dat mijn broer en schoonzus Upstate gehuurd hebben en daaraan voorafgaand kan ik een week in hun appartement in New York. Maar zelfs dan zijn de kosten niet gering. Reken maar 3000 euro voor vliegtickets, 500 euro voor een week autohuur en 100 euro leefgeld per dag (en dan hoop ik echt dat we met minder toe kunnen).

En dan is er ook nog die nieuwe president van Amerika wiens denkbeelden zo verschrikkelijk ver afstaan van de mijne. Wiens uitspraken en acties ik verafschuw. Eigenlijk vind ik Trump genoeg reden om niet naar Amerika te gaan de komende jaren. En tegelijkertijd vind ik dat die man geen reden kan zijn om niet op familiebezoek te gaan.

Eind januari krijg ik in een gesprek met de echtscheidingsmediator meer helderheid over mijn financiële situatie. Die helderheid komt er kortweg op neer dat ik mijn spaargeld mag houden. En dat is een hele opluchting. Bovendien krijg ik in de komende periode nog wat geld terug van de Belastingdienst. En van dat geld zou ik mijn reis naar Amerika kunnen bekostigen. Ik zoek naar geschikte vluchten en in mijn hoofd vormen zich beelden… Zie ik ons al lopen over de Brooklyn Bridge, varen in een bootje over de Hudson en hiken in de Catskills… De kans is groot dat dit de laatste keer is dat we ver op vakantie gaan. Maar dan is het tenminste wel een bijzondere vakantie geweest.

Na het gesprek met de mediator besluit ik dat ik er maar gewoon voor moet gaan. Ik leef maar één keer en dat is nu. Vorig weekend sprak ik met mijn broer en heb ik mijn week in het ‘schema’ veiliggesteld. Met als gevolg dat ik deze week weer volop aan het twijfelen ben. Want het is wel heel veel geld. En heel lang vliegen alleen met vier kinderen. Bovendien is er nog maar weinig keuze in (relatief) goedkope vluchten met een (relatief) korte reistijd. Ik weet dat ik snel een knoop door moet hakken anders zijn er gewoon geen vluchten meer. Maar jeetje wat een moeilijke beslissing…

Aangezien ik zelf nog geen foto’s van New York heb, komen deze foto’s van Pixabay.