Ik blog over reizen met kinderen. Niet omdat ik er rijk van wil worden (als dat al kan), niet eens om er geld mee te verdienen eigenlijk (alhoewel ik een betaalde opdracht niet afsla), maar omdat ik het leuk vind om te schrijven en om te reizen. En omdat ik mijn reiservaringen met de kinderen graag wil delen, zodat anderen er hun voordeel mee kunnen doen. Niet meer en niet minder.
Ik reis dan ook in principe niet om te schrijven; dan zouden mijn vakanties iets dwangmatigs krijgen en dat is niet wat ik wil. Ik ga op pad met de kinderen en schrijf meestal pas als we alweer terug zijn blogs over de dingen we meegemaakt hebben. Natuurlijk weet ik onderweg wel dat ik ergens een blog over wil schrijven, maar dat vertaalt zich helaas niet in een gedegen aanpak. En daardoor denk ik bij terugkomst vaak ‘had ik daar en daar maar meer foto’s van gemaakt’, ‘was ik daar of daar nou nog maar even naar toe gegaan’ of ‘had ik die leuke anekdote nou maar ergens opgeschreven’. Niet zo handig inderdaad. Maar dat is niet mijn enige uitdaging als reisblogger met kinderen. Want die kinderen zelf maken het me onderweg ook niet bepaald makkelijk…
Ze zijn heel lief hoor, maar soms…
Vier paar ogen
Als ik op pad ga met vier kinderen houd ik bijna volcontinu in de gaten waar ze zijn en wat ze doen. Mijn grootste nachtmerrie is namelijk dat ik er één kwijt raak. Met de oudste drie zal dat zo’n vaart niet lopen, maar de jongste gaat soms zomaar ineens zijn neus achterna. En met dat gegeven is het moeilijk een moment te vinden om even rustig foto’s te maken of met iemand te babbelen. Je denkt toch niet dat die vier kids rustig stil blijven staan totdat mama uitgefotografeerd of -gepraat is? Ik moet dus wel zeker weten dat de kinderen zich even kunnen vermaken terwijl ik mijn ding doe en dat is niet altijd het geval. Dan is er alweer één onderweg naar iets nieuws en moet ik daar snel achteraan, terwijl ik eigenlijk nog die ene mooie foto wil maken.
Instagram-waardige foto uit Corfu (waarbij de rest van de kinderen onder het toeziend oog van vriend J in een speeltuintje speelt)
Alles overhoop
Tot voorkort dacht ik er vaak niet aan om goede foto’s van een accommodatie te maken voor een blog. Ik maakte wel foto’s van de plekken waar we verbleven, maar die gaven niet echt een goed beeld. En dat is niet zo gek als je bedenkt dat onze aankomst bij een accommodatie er over het algemeen ongeveer zo uitziet… Ik – met tassen – doe de deur open en vier kinderen stormen naar binnen om voordat ik überhaupt aan mijn fototoestel heb kunnen denken overal aan, in en op te zitten. Een eye-opener voor mij was dan ook het gesprek dat ik begin mei met collega-‘reisblogger met kinderen’ Nanda van Wandernan had. Zij vertelde mij dat haar kinderen bij aankomst pas naar binnen mogen als zij klaar is met fotograferen. Kijk, dat had ik natuurlijk ook zelf kunnen bedenken… Sindsdien heb ik dus een afspraak met de kinderen; mama fotografeert eerst en dan mogen zij de boel overhoop halen. Het werkt. Soms.
Kijk eens leuk…
Bloggen over reizen met kinderen betekent ook dat je je kinderen met enige regelmaat op de foto moet zetten. Maar jeetje wat is het moeilijk kinderen leuk op de foto te krijgen. Jaloers kan ik worden van mijn collega-familytravelbloggers die er wel in slagen prachtige foto’s van hun stralende kinderen te maken. De leuke lach van mijn dochter F verandert steevast in een soort grimas als ik het fototoestel op haar richt. Ik hoef dan ook niet uit te leggen hoe het eraan toe gaat als er vier kinderen tegelijkertijd ‘leuk’ moeten kijken. Niet te doen… Ik probeer ze daarom zoveel mogelijk ongemerkt te fotograferen, maar omdat ik geen telelens heb en bovendien vaak met mijn iPhone fotografeer, lukt dat niet goed. Dan maar van achteren, want ik wil niet alleen dat mijn kinderen er (leuk) opstaan, ook het landschap of de attractie moet een beetje tot zijn recht komen°. Een dubbele uitdaging dus.
Maak je een hele serie, zit er nog steeds geen echt leuke foto bij
Aantekeningen maken
Als ik op pad ga met de kinderen is het mijn vaste voornemen onderweg aantekeningen te maken en deze elke avond om te zetten in een verslag van de dag. Prachtig voornemen, maar in de praktijk komt er helaas niets van terecht. Het zal wel aan mij liggen, maar ik kan in de hectiek van de dag soms niet eens een moment vinden om rustig te zitten. En als dat al lukt, besteed ik dat moment niet aan het maken van aantekeningen. Laat staan dat ik erin slaag om ’s avonds een verslag van de dag te maken. De kinderen gaan tijdens de vakantie meestal laat naar bed en als zoon P er tegen 11 uur in ligt, heb ik niet zoveel puf meer om nog achter een computer te kruipen…
Geen zin meer
Over het algemeen hoor je mij niet klagen over wat je met kinderen allemaal kunt doen. De mijne zijn wel gewend aan een dagritme dat bestaat uit een dagdeel ‘spelen en nietsdoen’ gevolgd door een dagdeel ‘op pad’. En ook dat ze af en toe iets moeten doen omdat ik het leuk vind. Maar feit is, dat het tempo met kinderen lager ligt dan als ik alleen op stap zou gaan. En dat betekent dat ik met hen minder kan doen dan ik zou willen en dat ik – bijvoorbeeld tijdens een bezoek aan een stad – keuzes moet maken. Jammer voor een toekomstig blog, maar ik heb dus niet alles gezien. Dat geldt ook als ik ergens nog niet uitgekeken ben, maar de kinderen er genoeg van hebben en beginnen te klieren. Dan zit er niets anders op dan ze een ijsje in het vooruitzicht te stellen als ze nog even volhouden of – als het echt niet meer gaat – maar weg te gaan.
En soms heb ik ineens geluk en kijken ze toevallig alle vier leuk!
Dus… Als jij denkt dat het makkelijk is om als reisblogger met kinderen op pad te zijn. Think again! Maar gelukkig is het hartstikke leuk en blijf ik ondanks de ‘hindernissen’ gewoon bloggen over reizen met kinderen. Over de roadtrips, stedentrips en andere uitjes die ik met de kinderen maak. Dan duurt het maar wat langer voordat ik een blog geschreven heb en zijn de foto’s maar niet van hoogstaande kwaliteit. Het zij zo…
° Een aantal van deze foto’s vind je op het instagramaccount van Van hier tot Timboektoe.
4 comments
Wat een fijn eerlijk blog! Herkenbaar ook en dan heb ik ‘maar’ twee kinderen en zijn we meestal met twee volwassenen. Het is best een uitdaging, want ook hier gaan ze regelmatig expres gek doen op de foto en dan willen ze niet dat ik de foto gebruik. Lekker handig, not!
Wij doen wel persreizen met de kinderen. Nou, wie dat gratis vakantie durft te noemen… Wij nemen dat echt serieus en doen dan heel veel (tijdens een gewone vakantie ook, maar het is toch anders want je moet steeds de tijd in de gaten houden). Daarbij is het altijd goed zoeken naar een balans zodat het voor iedereen leuk is.
Schrijven probeer ik wel ter plaatse, maar lukt heel vaak niet. Ben ‘s avonds ook moe. Het is me dit jaar wel gelukt om alle foto’s te sorteren. Schrijven kan ik gelukkig in de auto als ik de bijrijder ben. Dat scheelt wel.
En rijk worden van een familytravelblog? Nee, dat gaat denk ik niet gebeuren…
Heel herkenbaar hoor en dan heb ik maar een kind. Die bovendien nu wel heeft besloten dat ze niet meer dan 3x per dag wil poseren voor de foto. Lijkt het heel lastig met zoveel kinderen en maar een paar handen. Ik zet tegenwoordig wel vaak een paar zinnen in mijn notes op de telefoon als ik echt iets moet onthouden. Sneller dan een boekje zoeken.
Ook hier een feest der herkenning en ik kan je verklappen het wordt niet makkelijker als ze ouder worden. DAn willen ze helemaal niet meer op de foto of vinden ze het “stom”.
Hahaha, maar dan lopen ze tenminste niet meer weg als ik even een andere kant uit kijk (of een foto maak of met iemand in gesprek ben) hoop ik…