Met een bus met voetrem door de heuvels van Corfu (een grensverleggende terugblik op 2016)

Het einde van het jaar… Hét moment om terug te kijken naar wat er was. Ik heb er eigenlijk geen zin in, want ik ben klaar met dit jaar (waarin mijn ex en ik uit elkaar gingen) en kijk uit naar 2017. Toch voel ik me bijna verplicht om met een terugblik op 2016 te komen. Elke zichzelf respecterende reisblogger doet dat tenslotte. Maar het lukt niet echt. In een poging tot een originele insteek te komen, zoek ik op internet naar een aantal reflectievragen waarmee ik terug kan kijken naar het afgelopen reisjaar. Die vind ik, maar bij het invullen wordt het me al snel te persoonlijk. En daar heb ik geen zin in. Toch staan er vragen tussen die me aan het denken zetten:

• Wat was je belangrijkste persoonlijke verandering
• Wat was het grootste risico dat je hebt genomen
• Waarover voel je je het meest tevreden
• Wat verraste je het afgelopen jaar het meest

Ze brengen me in gedachten terug naar Corfu, waar ik eind april 2016 was met de kinderen, de overbuurvrouw en haar zoon J. Terug naar de dag – maandag 25 april – waarop de meneer van het autoverhuurbedrijf de bus die ik gehuurd had, kwam brengen…

… Om tien uur staat de meneer van de autoverhuur voor de deur met onze bus. Wij zitten nog aan het ontbijt. Ik loop met hem mee naar beneden, waar we zittend aan een tafeltje de papieren in orde maken. Dan lopen we een rondje om de bus; een witte Mercedes Vito. De vriendelijke meneer geeft uitleg over het starten (het is een diesel en die moet voorgloeien), het tanken (doet iemand anders voor je) en de voetrem. De wat? De voetrem, het Mercedes-equivalent van de handrem. Een extra pedaaltje links van de koppeling die je in moet trappen om ‘m op de rem te zetten en daarboven een hendel die je uit moet trekken om ‘m er weer af te halen. Ik knik braaf, want het klinkt allemaal redelijk logisch als hij het me zo uitlegt…

Pas als de meneer vertrokken is, daalt de realiteit in… Ik moet gaan rijden in een bus die groter is dan mijn eigen auto. Met daarin vijf kinderen en een buurvrouw. Over een eiland dat nogal wat hoogteverschillen, smalle weggetjes en haarspeldbochten kent. Dat bij elkaar is echt al behoorlijk buiten mijn comfortzone. En nu blijkt die grote bus dus geen handrem te hebben, maar een voetrem.

Dat maakt het onbehaaglijke gevoel dat ik toch al had nog vele malen groter. Ik probeer me voor te stellen hoe het werkt als ik op een helling moet remmen. Ik heb twee voeten; koppeling en rem. Dus dan moet de auto eerst in zijn vrij om ‘m op de voetrem te kunnen zetten. Dan weer de koppeling indrukken, in de versnelling zetten, gas geven, met één hand de hendel uittrekken en wegrijden. M’n hoofd snapt het, maar ik zie het niet voor me. Ik vind het al zo spannend en deze extra moeilijkheidsgraad maakt dit hele avontuur haast onverdraaglijk spannend.

Van pure ellende barst ik in tranen uit. Ik wil het allemaal zo graag zelf kunnen en ik ben daarbij ook best bereid mijn grenzen te verleggen, maar deze combinatie van factoren is wel erg ver buiten mijn comfortzone. Tegelijkertijd weet ik dat als ik deze bus met voetrem niet rij, we op Corfu nergens gaan komen. Dat is ook niet wat ik wil, maar het moet wel veilig zijn (en voelen)…

Na een kwartier waarin ik mezelf ontzettend zielig vind, schiet ik terug in de actiestand. Ik bel het autoverhuurbedrijf in Nederland, leg ze het probleem uit en vraag om een bus met een handrem. Ze zeggen toe contact op te nemen met de Griekse verhuurder en bellen me terug. Uiteindelijk belt het verhuurbedrijf mij. Ze hebben nog wel een automaat; is dat een oplossing. Ik zeg ja, maar als ik even google hoe een automaat werkt in de bergen, besluit ik er vanaf te zien. Ervaring in een automaat heb ik wel, maar alleen op vlak terrein en ik voel er ook niet veel voor om de verschillende bergstanden van een automaat proefondervindelijk tot me te nemen.

Ik bel dus terug om te zeggen dat ik dan toch liever deze auto hou, maar dat ik me oncomfortabel voel bij de voetrem. Ik stel me voor dat ze me een ongelofelijke zeur vinden, maar desalniettemin besluit de vriendelijke Griekse dame aan de telefoon de vriendelijke meneer van vanmorgen nog een keer te sturen. Hij staat een half uur later weer op de stoep en vraagt me wat het probleem is. Ik leg hem uit dat er niet echt een probleem is, maar dat ik me niet comfortabel voel met die voetrem omdat ik dat niet gewend ben.

Wat hij denkt, weet ik niet, maar hij reageert heel begripvol en stelt voor even te oefenen op het bruggetje voor het appartementencomplex. Ik moet het een paar keer proberen, maar dan lukt het me de hellingproef te doen zonder de motor af te laten slaan. Het blijft nadenken, maar het kan wel. Ik voel me een stuk rustiger (nog niet helemaal gerustgesteld overigens) en besluit er gewoon voor te gaan. Ik bedank de vriendelijke meneer en bedenk me dat ik dit oefenen ook wel zelf had kunnen doen. Toch ben ik enorm blij dat hij even teruggekomen is…

Ik stap in de bus en rij naar het dorp via de smalle route. Als ik bij het bruggetje kom, staat daar een vuilniswagen. Ik rij door een besluit te keren. Als ik terug wil rijden, gebaart de bestuurder van de vuilniswagen dat ik er zo langs kan. Het lukt me de bocht goed te nemen, maar niet om de motor niet af te laten slaan… Ik blijf kalm, start opnieuw (dat duurt tien hele lange seconden) en parkeer de auto op het parkeerveldje om de buurvrouw en de kinderen op te halen.

Veel later dan gepland, gaan we op pad. Onze eerste stop is Cape Agios Ekaterinis; een uitstulping – op de kaart lijkt het een eilandje – ter hoogte van Acharavi (ons buurdorp). De tien minuten grote weg gaan me goed af, maar dan moet ik linksaf een weggetje in dat steil naar beneden loopt. Volgens de buurvrouw is dit het echt. Ok dan maar. Ik duik omlaag om vervolgens beneden weer een vuilniswagen de hoek om te zien rijden. En echt niet dat wij elkaar op dit weggetje kunnen passeren.

Aangezien stijgend verkeer voorrang heeft, zit er voor mij niets anders op dan achteruit omhoog de weg weer op te rijden. De ultieme hellingsproef zullen we maar zeggen. Het zweet breekt me uit… Ik probeer me te concentreren, goochel wat met de koppeling en de voetrem en na twee hellingproeven sta ik zo dat de vuilniswagen erlangs kan. Opgelucht haal ik adem en voel me trots. IK KAN DIT! …

Ik rij uiteindelijk vier dagen rond in de bus en kom overal waar ik wil komen. Heerlijk ja, maar dat neemt niet weg dat ik voor mijn gevoel best een groot risico genomen heb. Als ik alleen op vakantie ben met de kinderen, probeer ik juist zo min mogelijk dingen te doen waar ik me onzeker over voel. Gelukkig heeft het goed uitgepakt (al zullen de kinderen beweren dat we ergens op een onverharde haarspeldbocht die ik niet in één keer kon nemen, bijna achteruit de berg afgereden zijn).

Ik heb tijdens deze vakantie op Corfu meer dan op andere momenten in 2016 ervaren en geleerd, dat ik veel meer kan dan ik denk. En ik ben er trots op dat ik me niet van de wijs heb laten brengen en toch gewoon in die bus gestapt ben (ik ben overigens niet zo trots op de manier waarop ik dat aangepakt heb; nogmaals sorry voor het gedoe vriendelijke mensen van het Griekse verhuurbedrijf!). En daarmee is deze anekdote exemplarisch voor 2016, in positieve zin…

Tot zover mijn terugblik op 2016. Een jaar waarin ik me vaak buiten mijn comfortzone bevond en niet de mogelijkheid had er weer in te stappen. Een jaar waarin ik veel dingen voor het eerst (sinds lange tijd weer) deed en mijn grenzen op wel meer punten verlegde. Het jaar waarin de reizen en reisjes die ik maakte ontzettend belangrijk voor me waren. Uit die reizen en reisjes haalde ik mijn energie. In een jaar waarin het leven me over het algemeen vooral veel energie kostte, waren dit de lichtpuntjes. De oplaadmomentjes.

Op naar 2017!

Wil je weten waar we allemaal heen reden met de bus met voetrem tijdens ons weekje op Corfu? Je leest het in dit blog.