Komend weekend ga ik naar het bloggersevent van Nationaal Park De Alde Feanen; een natuurgebied net onder Leeuwarden (Friesland). Ik ga dit mooie natuurgebied en de stad Leeuwarden verkennen zodat ik jullie kan vertellen wat daar allemaal te doen is met (en zonder) kinderen. Door de organisatie is voor mij een hartstikke leuk programma samengesteld zodat ik het maximale uit mijn weekend kan halen. Ik ga niet ver en eigenlijk ook niet alleen (want er komen nog meer bloggers). Maar jemig, wat vind ik het spannend….
Zo spannend, dat ik me vorige week ineens afvroeg wanneer ik eigenlijk voor het laatst alleen op vakantie geweest ben. Het antwoord liet even op zich wachten. Na een korte trip down memory lane kwam ik uit in 2001. Het jaar dat mijn relatie met Sander begon en ik alleen naar India vertrok om een vriendin op te zoeken en rond te reizen. Na die tijd ben ik dus gewoon nooit meer zonder een partner, vriendin of kind op reis gegaan.
Vrijheid
Verklaart dat het dan? Volgens mij niet… Vroeger vond ik alleen op reis gaan namelijk helemaal niet spannend; het gaf me juist een gevoel van vrijheid. Echt, ik draaide mijn hand er niet voor om en vertrok bijna zonder erbij na te denken in mijn eentje naar Zimbabwe, Maleisië, Zuid-Afrika, Venezuela en nog zo wat van die landen. En daar deed ik dan ook nog de meest idiote dingen zoals parapenten, een dag alleen op het busstation van Jo’burg zitten, naar de night market, rondrijden in een pick-up truck aan de linkerkant van de weg, enzovoorts. Maar na een pauze van 15 jaar – en een relatie van 15 jaar – kan ik dat vrije gevoel dus niet terugvinden.
Comfortzone
En dan ga ik ook nog dingen doen die (ondertussen) best wel buiten mijn comfortzone liggen. 15 jaar geleden had ik enthousiast JA gezegd tegen een middagje suppen (op een surfbord staan en peddelen) of swingtriken (geen idee hoe ik dat ding het beste kan omschrijven), maar nu zou ik het liefst allerlei excuses verzinnen om het niet te hoeven doen. Alleen maar omdat ik het nog nooit eerder gedaan heb. Hoe dom is dat? Want tegelijkertijd weet ik zeker dat ik het leuk vind. En heb ik stiekem zin om het te proberen. Ik vertoon gewoon ontwijkend gedrag. Het lijkt wel of mijn avontuurlijke kant een beetje lui geworden is in die 15 jaar.
Gemakzucht
En dat heb ik natuurlijk zelf laten gebeuren. Want de afgelopen jaren liet ik alle dingen die ik spannend vond (en denk nou niet dat ik het heb over uit een vliegtuig springen of met haaien zwemmen) aan Sander over. Verschuilde ik me achter zijn aanwezigheid. En waarom? Omdat het makkelijk was. Omdat ik dan niet over mijn eigen drempeltje hoefde te stappen. Tot op het punt dat ik vorig jaar schijnbaar onbaatzuchtig en naar goed gebruik het tokkelen over de Tarakloof aan Sander uitbesteedde. Nee, ik hoefde echt niet. En daar heb ik de rest van de vakantie spijt van gehad. Wat zeg ik; ik heb er nog stééds spijt van!
Knikkende knieën
Een paar weken geleden was ik voor de zoveelste keer in Familiepark Nienoord, maar voor het eerst alleen met de kindjes. En die hoge glijbaan met die hobbels erin, daar had ik al die andere keren alleen maar naar staan kijken terwijl Sander er met de kinderen afroetsjte. Dit keer ontkwam ik er niet aan, want kinderen onder de 4 mogen er niet alleen af. Ik had nog net geen knikkende knieën toen ik naar boven klom, maar heel ontspannen was ik ook niet. En wat was het leuk! Had ik het maar eerder geweten…
Over de drempel
Het is dan ook de hoogste tijd om vaker over mijn drempeltje te stappen en mijn ‘avontuurlijke’ kant weer wat meer uit te dagen. Nieuwe dingen doen in mijn eentje, ook al vind ik het spannend. Het is namelijk hartstikke zonde om al die potentieel hartstikke leuke dingen aan me voorbij te laten gaan omdat ik niet zeker weet of ik ze wel leuk vind. …Of ik het wel kan. Er zal vast wel eens iets tussen waarvan ik achteraf denk; had niet gehoeven. Maar goed, als je het niet probeert, dan weet je dat nooit.
Dus…
Ik ga komend weekend in mijn eentje naar het bloggersevent in Nationaal Park De Alde Feanen. Ik ga daar slapen op een boot; hoe cool is dat? Ik ga suppen en swingtriken. Nooit gedaan, maar is vast leuk! Ik ga nachtvaren, sloepvaren en nog meer varen in een prachtig gebied. De buurvrouw – die er al geweest is – liet me enthousiast haar foto’s zien. Het wordt mooi weer, ik ben in goed gezelschap en ik heb er zin in.
Zo, ik voel me meteen een stuk beter…
Het bloggersevent in NP De Alde Feanen bezoek ik op uitnodiging van Stichting RegioMarketing en Toerisme. Volg mij en de andere bloggers de komende dagen op social media via #npdaf16. Wil je nu al meer weten over De Alde Feanen; bekijk dan de website van het Nationaal Park. De foto’s bij dit blog zijn gemaakt door Marcel van Kammen.
6 comments
Je bent niet alleen in die gedachten gang het is juist heel herkenbaar ben sinds een jaar alleen komen te staan met mijn zoon 14 jaar maar wat is het elke keer een stap om wat te ondernemen niet iemand waar je op kunt leunen met al je onzekerheid we zijn een paar dagen weg geweest heb het heel moeilijk gevonden alle beslissingen alleen te moeten nemen inderdaad niemand die even zegt dat doen we gewoon niemand waar je even achter kan schuilen. Probeer nu tegen mezelf te zeggen geniet van het leven het duur maar even. succes met je verdere uitdagingen.
Dank je Wietske. Wat goed van je dat je toch een paar dagen weggeweest bent ook al vond je het lastig. Is het meegevallen? Dat ik er nu alleen voorsta, ervaar ik soms als een voordeel; ik kan doen wat ik wil en hoeft – behalve met de kinderen – niets te overleggen. Maar het is ook een nadeel, want er is niemand die even iets voor me kan doen als ik moeite hebt om over een drempeltje te stappen. Ik realiseer me elke keer heel goed dat er niets gebeurt als ik het niet doe en dan zet ik toch dat extra stapje. Dat heeft ook zijn voordelen, want ik zie nu dat ik veel meer kan dan ik dacht. En dat geldt vast ook voor jou! Veel succes…
Mooi dat je dit hebt gedeeld! Lees het nu pas 🙂 Het is goed gegaan!
Thanks. Het was hartstikke leuk! Blij dat ik gegaan ben…
Goed van je om dit soort verhalen te schrijven. Herkenbaar hoor! Het is best iets waar meer mensen mee zitten. Als je samen bent is het makkelijk om een ander naar voren te schuiven als je zelf twijfelt. Ik was na een lange relatie een tijd single voor ik Frank leerde kennen en dat was heel vreemd. Ik probeerde diverse dingen uit. Sommige dingen vond ik prima alleen en bij andere dingen miste ik echt het gezelschap. Voor iedereen is dat gevoel ook weer anders, maar je moet er uiteindelijk toch zelf iets van maken! Ik vond het superleuk je te hebben ontmoet afgelopen blog weekend en ik hoop je een volgende keer meer te spreken!
Dank voor je reactie Ivonne. Het is fijn om te merken dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt (of geworsteld heeft). Dat zal ook wel niet, maar je hoort er zo weinig over. En inderdaad volgende keer dat we elkaar treffen, gaan we eens even praten ;-). Dat lijkt me gezellig! Misschien komende vrijdag bij de Travel Pressentation al?