Oud Perithia; een prachtig vervallen bergdorp op Corfu

Het is al laat in de middag als we richting Palia Peritheia (oud Perithia) rijden; één van Corfu’s oudste dorpen. We hebben een auto gehuurd bij Sunny Cars om Corfu te verkennen en dat is maar goed ook, want veel plaatsen – waaronder deze – zijn anders maar moeilijk bereikbaar. Terwijl we langzaam omhoog slingeren, pakken donkere wolken zich samen boven onze plaats van bestemming. Af en toe valt er een spat regen op de voorruit van onze bus. Beetje jammer, want vanaf deze hoogte kunnen we goed zien dat overal om ons heen het zonnetje gewoon schijnt. Gek is het overigens niet, want het oude Perithia ligt op 420 meter hoogte tegen de flank van de Pantokrator – Panto = Alles, Krator = Heerser – met 900 meter de hoogste berg van Corfu. Een plek waar zich tijdens ons verblijf op dit groene eiland wel vaker regenwolken verzamelen…

De parkeerplaats is leeg als we aankomen. Vreemd eigenlijk voor één van de belangrijkste attracties van het eiland. Dat zal volgende week, als het hoogseizoen begint, wel veranderen… We wachten even tot het opgehouden is met regenen en gaan dan op onderzoek uit. Op de plattegrond naast de parkeerplaats zie ik dat de weg een rondje maakt door het dorp met hier en daar een aftakking die doodloopt of een extra lus. Ik tel acht kerken rondom het dorp, vijf restaurants middenin het dorp en meerdere uitkijkpunten, fotomogelijkheden en ‘scenic paths’. Samen met zoon I ga ik op pad. De rest van de kinderen is dan al lang met de buurvrouw vertrokken.

Oud Perithia

Old Perithia is beschermd Grieks erfgoed en ligt in een ‘Designated Area of Natural Beauty’. Het is het oudste voorbeeld van een bergdorp op Corfu. De eerste nederzetting op deze plek dateert uit de 14de eeuw alhoewel aangenomen wordt dat deze plek al veel eerder bewoond werd. Het merendeel van de 130 huizen is echter gebouwd in de 17^de eeuw te herkennen (voor de kenners dan) aan de Ventiaanse stijl. We lopen over het oude stenen pad dat tussen de huizen door voert, slaan zijweggentjes in en lopen door het gras om weer op het pad uit te komen. Het is jammer dat we niet een foldertje hebben met de plattegrond erop. Misschien is het er wel, maar ik heb geen idee waar ik dat zou kunnen krijgen.

Er hangt een bijzondere sfeer in dit dorp; enerzijds vriendelijk anderzijds mysterieus. Het mysterieuze wordt versterkt door het weer; felle opklaringen en donkere wolken wisselen elkaar af. Daar komt nog bij dat we nagenoeg alleen zijn; slechts de mensen in en om de restaurants zijn hier met ons. Het is zo leeg en verlaten, dat je je bijna in oude tijden waant. Ik voel me haast een voyeur als ik om de huizen heen loop en door de kapotte deuren naar binnen kijk; bang om iemand tegen te komen.

Als de zon doorbreekt kan je pas goed zien hoe ontzettend mooi het hier is. Hoe prachtig deze historische plek erbij ligt met de hoogste berg van het eiland aan de ene kant en glooiende heuvels vol witte en gele bloemetjes die fel oplichten in de avondzon aan de andere. Hoe de verzameling vervallen oude stenen huizen één is met de natuur; het groen woekert overal om en in. Hoe mooi de kasseienweg tussen de huizen door slingert. Ik kan daar echt van genieten.

Na een half uur heeft zoon I het wel gezien; voor hem is het ene vervallen huis net het andere. En dat begrijp ik wel. Zelf had ik nog wel een half uurtje langer rond willen lopen. Dan had ik misschien alle kerken kunnen bekijken en had ik alle zijpaadjes in kunnen lopen (ja, zo ben ik…). We gaan op zoek naar de rest van het gezelschap. Ik vind ze op wat misschien wel de mooiste en meest fotogenieke plekje van het dorp is; de stenen boog die in een zee van bloemen aan de rand van het dorp staat met daarachter een groot vervallen huis en daarachter groene heuvels….

In tegenstelling tot zoon I zijn de oudere kinderen nog niet helemaal klaar. Ze vinden het reuze spannend om op deze plek op ontdekking te gaan. De meeste huizen zijn niet afgesloten en je kunt er zo binnenlopen. Dat is bijzonder, maar niet altijd even veilig; wel een beetje oppassen dus. Zoon P en vriend J maken dankbaar gebruik van de ombestemde sfeer die op deze historisch plek hangt. Ze verstoppen zich en maken de andere kinderen bang, tot op een punt dat het echt niet meer leuk ik. Tijd om naar huis te gaan…

Omdat het al laat is en we er niet zoveel voor voelen hier als enigen te eten en dan in het donker terug te moeten slingeren, stappen we rond half 8 weer in de auto en rijden terug naar ons dorp dat zo net voor het hoogseizoen ook niet echt druk bevolkt is, maar waar toch zeker levendiger is, dan in het spookdorp waar we net vandaan komen…

Must-see?

Of deze plek een must-see is? Dat hangt af van wat je zelf interessant vindt. In de basis is Old Perithia natuurlijk niet meer dan een verzameling vervallen huizen op een hele mooie plek. En ik hou nou eenmaal heel erg van rondzwerven tussen de ruïnes (en mijn kinderen vinden dat ook best spannend), dus ik vind het een aanrader. Zeker als je een eigen auto hebt. Maar ik kan me zomaar voorstellen dat niet iedereen even gecharmeerd is van zo’n oud bergdorp op Corfu.

Eerlijk gezegd had ik het ook minder leuk gevonden als in de site had moeten delen met busladingen toeristen (maar dat geldt voor bijna elke plek). En ik weet ook niet of de omgeving nog zo mooi groen is al je midden in de zomer komt (maar wellicht geeft dat juist weer een andere bijzondere sfeer). Mocht je er snel uitgekeken zijn, dan kan je in ieder geval altijd nog wat eten of drinken bij één van de restaurantjes…

Strand

Wil je Palia Peritheia combineren met het strand, dan is Cape Agios Ekaterinis een aanrader. Waar de weg doodloopt vind je Agios Spiridon beach. Dit relatief kleine (zand)strand, ligt in een baaitje met links een natuurgebied. Je vindt er twee strandtenten (niet open in het voorseizoen). Vanaf het einde van de weg kun je alleen te voet verder. Het is een wandeling van ongeveer 1 kilometer naar het noordelijkste puntje van Corfu, waar ook weer een strandje is, omgeven door grillige rotspunten aan de ene kant en glooiende heuvels aan de andere. Het water is blauw zoals dat in Griekenland hoort. En als je geluk hebt grazen er schapen om het Griekse plaatje compleet te maken…

Je kunt Palia Peritheia (en ook Cape Agios Ekaterinis) eigenlijk alleen bereiken met een auto. Er is weliswaar niet veel parkeerruimte, maar lopen is geen optie. En ik geloof ook niet dat je er met het openbaar vervoer kunt komen. Een andere optie is om een georganiseerde excursie te boeken. Wij huurden een 9-persoons busje via Sunny Cars (100 euro per dag all-inclusive). Kijk voor tarieven en beschikbaarheid op www.sunnycars.nl of ga naar je reisbureau.