Ik wandel graag met de kinderen, maar het is niet altijd een succes. Ze kunnen het prima hoor, maar zoon I heeft nogal eens de neiging onderweg te klagen dat ‘zijn benen niet meer willen’ en er dan bij te gaan zitten. Vaak betekent dit dat hij tenminste een klein stukje gedragen moet worden. Dat kan natuurlijk prima en vaak zijn de grotere kinderen daar wel toe bereid, maar onhandig is het soms wel…
Nou was dit niet het eerste waar ik aan dacht toen Toerisme Vlaanderen me voorstelde te gaan wandelen met een ezel. Het leek me vooral een leuke en originele manier om de Vlaamse Ardennen te beleven. Maar ook een spannende manier. Want ik zag niet helemaal voor me hoe ik dat ging doen; alleen aan de wandel met vier kinderen en een onbekend aantal ezels. Daar komt bij dat mijn kinderen niet allemaal even dol op dieren zijn – wel van een afstandje, maar niet altijd up close en personal – dus ik kon niet helemaal goed inschatten hoe dat zou aflopen. Of er überhaupt iemand op een ezel durfde te gaan zitten…
Op een zaterdagmiddag melden we ons om 2 uur bij De IJsmolenhoeve net buiten Ronse; een groot outdoorcentrum waar ze verschillende activiteiten aanbieden. De ezeltjes staan nog in de wei en zijn niet voornemens te komen. Er moeten serieuze verleidingstactieken aan te pas komen om de twee ezeltjes die met ons meegaan, zover te krijgen. Dat dit een voorbode is van wat ons de komende twee uur te wachten staat, weet ik dan nog niet…
Als de twee ezeltjes opgezadeld zijn, krijg ik een fotoboekje van de route. Het is de bedoeling dat we op elke kruising aan de hand van de foto’s bepalen welke kant we op moeten. Ik hoop er maar het beste van en zet dochter F (zoon M wil niet) en zoon I op een ezeltje. lk ga met het grijze ezeltje voorop. Zoon P volgt met het bruine ezeltje. Na zo’n vijftig meter over de weg slaan we rechtsaf een zandpad op. Zoon I vindt het al snel niet leuk meer op zijn ezel en wil eraf. Zoon M wil het in zijn plaats toch wel even proberen. Achter me wisselen zoon P en dochter F ook van plek.
We komen maar langzaam vooruit over het ongelijke pad met aan weerszijden weiland. De ezels hebben er niet echt zin in en ik moet de mijne voor mijn gevoel echt voorttrekken anders komen we helemaal niet vooruit en staat ‘ie alleen maar te grazen. Gelukkig is het geen straf hier te lopen in het glooiende landschap van de Vlaamse Ardennen. Via de verharde weg komen we bij Brasserie Boekzitting waar we linksaf slaan en het Muziekbos inlopen. De kinderen wisselen ondertussen naar behoefte van plek en ik laat de kinderen met de ezels lopen zodat ik wat foto’s kan maken. Dit stuk van de route is prachtig. Het bos is mooi herfstig en de grond is bedekt met een laag bruine blaadjes. Het pad stijgt eerst en daalt dan, en dat is best een beetje spannend als je op een ezel zit. Als we het bos weer uit zijn slaan we linksaf de verharde weg op. We lopen via smalle weggetjes langs vrijstaande huizen met mooie tuinen. Dat lopen langs die smalle weggetjes is trouwens best uitdagend, want af en toe komt er een auto aan die wil passeren.
Als ik op de klok kijk, zie ik dat we al ruim anderhalf uur onderweg zijn. Het verbaast me niet en toch ook weer wel. Ik heb geen idee hoe andere mensen de route in een uur afleggen met deze ezels. Het gaat gewoon niet harder. Niet dat ik het heel erg vind, ik vermaak me prima en geniet van de mooie omgeving, van de ezels en van mijn kinderen die zonder angst wandelen met een ezel of erop zitten. Het meest trots ben ik op dochter F die een jaar geleden nog met een heel angstig snoetje de pony op de kinderboerderij borstelde terwijl ze zo ver mogelijk van ‘m af bleef staan. Diezelfde dochter F knuffelt nu met een ezeltje en zegt dat ze ‘m mee naar huis wil nemen. Dat zeggen trouwens alle kinderen; dat het bruine ezeltje mee naar huis mag. En ze fantaseren al lopend over hoe ze dan thuis op hun ezel naar school rijden…
Terwijl we rustig de heuvel af lopen en ik geniet van het prachtige uitzicht, gaat het toch nog een beetje mis. In het weiland links van ons besluit een koe dat ze ons van dichtbij wil bekijken. Ze rent op ons af en daar schrikken de ezeltjes van. Ze slaan op hol en zowel dochter F als zoon P laten het touw van schrik los. Het is een enorm geluk dat er juist nu niemand op de ezeltjes zit (want te steil) en er geen auto aan komt. Daardoor loopt dit incidentje met een sisser af. De ezeltjes rennen niet ver en al snel heb ik de beide touwen weer stevig in handen. Maar de schrik zit toch een beetje in de benen als we verder lopen.
Gelukkig zien we in de verte de IJsmolenhoeve al liggen. We verlaten de weg en nemen een wandelpad door de weilanden. Pas nu is er af en toe weer iemand die op een ezeltje wil. Voor de rest stapt iedereen gezellig mee. Het is zo mooi en vredig hier… Ik geniet nog even van het weidse uitzicht over het heuvelachtige landschap met al z’n kleuren en dan zijn we weer terug bij het weggetje waar onze wandeling ook begon. Er is niemand als we aankomen, dus maken we de ezeltjes zelf provisorisch vast op de plek waar ze net opgezadeld werden. We nemen afscheid en lopen terug naar de auto. Ik kan merken dat de kinderen het hele avontuur leuk, maar ook een beetje spannend vonden. Nog lang nadat we de IJsmolenhoeve verlaten hebben, gaan de gesprekken over ezeltjes…
We bezochten de Vlaamse Ardennen in samenwerking met Toerisme Vlaanderen & Brussel.
