Vanuit Napier maken we een lus over het midden van het eiland. Ons reisdoel is het geologisch zeer actieve gebied rond Taupo, een stad die zelf aan een meer in de grootste krater ter wereld ligt.
Het elfde deel van onze roadtrip door Nieuw-Zeeland
We parkeren de camper in Turangi, aan de zuidkant van Lake Taupo. Hier zijn de campings aanzienlijk minder druk dan in Taupo, direct aan het meer. Het is nu zomervakantie in Nieuw-Zeeland (grofweg van half december tot eind januari) en aangezien vissen en in een bootje rondvaren de twee belangrijkste vrijetijdsbestedingen van de kiwi’s lijken, is er in de buurt van het water geen plekje meer te vinden.
Onze eerste doel in deze regio is Tongariro National Park, een gebied met drie vulkanen die in elkaars verlengde liggen. Het is een geologisch onstabiel gebied; Mount Ruapehu, de grootste van de drie, is in 1995/’96 voor het laatst uitgebarsten en veroorzaakte in 2007 nog een lahar (een lawine van modder en puin). Mount Tongariro, de oudste en laagste vulkaan, is recentelijk (in 2012) nog twee keer uitgebarsten. De derde -laatste uitbarsting eind jaren ’70 – is de meest beroemde. Mount Ngauruhoe is een klassiek gevormde vulkaan en figureert in The Lord of the Rings als Mount Doom, het hart van Mordor en de vulkaan waarin de ring vernietigd moet worden.
Op de flanken van Mount Ruapehu
We benaderen het park over Highway 47 maar we zien helemaal niets. Een dikke grijze laag wolken hangt vlak boven de grond en belemmert elk zicht. Als we in Whakapapa Village zijn aangekomen, waar het bezoekerscentrum van het park zich bevindt, blijkt het weer de rest van de dag zo te blijven. De meeste wandelroutes zijn daarom gesloten, maar we mogen wel doorrijden naar het skigebied op de flanken van Mount Ruapehu. Daar kunnen we ook wat rondlopen. Zowaar vangen we tijdens onze wandeling een glimp op van de top, die het gedurende tien minuten wint van de grauwe wolken. Het zijn de enige lichte momenten van de dag.
Heel even zien we de top van Mount Ruapehu
Ook al weten we dat het slechte weer nog dagen kan aanhouden; we willen toch een poging doen de drie actieve vulkanen te zien liggen, netjes achter elkaar in een kaal en beschadigd landschap. We zoeken een camping in de buurt en we genieten van een rustige namiddag. En we hebben geluk; de volgende ochtend is het stralend weer. Snel pakken we in en we rijden opnieuw over Highway 47. Ditmaal worden we getrakteerd op een dramatisch beeld. Tegen een kristalblauwe lucht steken de vulkanen duister en dreigend af. Dat er op de flanken van Mount Ruapehu nog sneeuw ligt, maakt het beeld compleet.
De drie vulkanen van Tongariro National Park
Terug in Whakapapa Village blijkt wandelen nog steeds uit den boze. Wilde winden gieren rond de vulkaantoppen en iedereen wordt geadviseerd beneden te blijven. Jammer dan… We ontbijten en stappen in de camper om naar andere geologische verschijnselen in de Taupo Vulcano Zone te kijken.
De Huka Falls
Onze eerste stop is bij de Huka Falls; waar we via een brug naar het uitkijkpunt lopen en zoon P met gepast ontzag naar de kolkende watermassa kijkt. Vervolgens maken we een wandeling van ongeveer een uur door het met zwavelige dampen gevulde Craters of the Moon. Onder de grond bevindt zich een bel hete magma die het grondwater doet koken. Waar het water door de zachte grond komt, ontstaan luid bubbelende modderpoelen, waar het een uitweg vindt via poreuze rotsen komt het als wolken stoom naar buiten.
Wandelen door het geothermal gebied Craters of the Moon
De vegetatie is aangepast aan deze giftige omgeving. Rode mossen en gifgroene varens bedekken de bodem, die op zichzelf geel, zwart en rood verkleurd is door de chemicaliën in de grond. Het prikkelt de fantasie van zoon P die ons als ‘padverzoeker’ rondleidt over de paden. Bij de uitgang aangekomen roept hij verbaasd dat we een ‘omloping’ gemaakt hebben; een lus door het landschap.
Compleet met kokende modderpoelen
We stoppen daarna nog voor een wandeling door de geothermale vallei in Wairakei; een prachtige groene wandeling van een uur aan weerszijden van een scheur in de aarde, maar qua geothermale activiteit niet zo spectaculair als de Craters of the Moon. Na een kopje thee met taart in het leuke theehuis, gaan we op zoek naar een camping.
Wairakei Geothermal Valley
Maar niet voordat we nog even zijn wezen kijken bij Butcher’s Pool; een natuurlijk heetwaterbad in het midden van een weiland langs een onooglijke weg van niks naar nergens. Houten vlondertje er omheen, that’s it. Het groenige water van 40 graden ziet er niet heel aantrekkelijk uit, maar we ontkomen er niet aan (willen we een flinke huilbui voorkomen) er even met de kinderen in te stappen.
Butcher’s Pool
