Deel 13 van onze roadtrip; van Napier naar Rotorua (Nieuw-Zeeland)
Vanuit Napier rijden we naar Rotorua, maar in plaats van de directe weg via Taupo te nemen, rijden we de lange route via Gisborne en Opotiki. Behalve een prachtige route met dramatische kliffen langs de kust en schitterende kloven in het binnenland (vooral Waioeka Gorge is aan te raden), levert het ons niet veel op. Gisborne, populair onder jongeren, vinden wij een wat grauwe stad waar een rare sfeer hangt. Opotiki ziet er daarentegen lieflijk en klein uit maar hier is alles gesloten omdat het zondag is.
Waioeki Gorge
Onze volgende stop is Karawau, waar een bijzondere bierbrouwerij is. Het plaatsje ligt aan de voet van een prachtig gevormde vulkaan met groen begroeide flanken. Helaas wordt het beeld ontsierd door een elektriciteitscentrale en de Tasman Wood Pulp and Paper Factory. Het is een walmende stinkhoop van megalomane proporties. ‘Ik ga echt dood van de stank’, roept zoon P dan ook uit. Dus kopen we snel het prijswinnende Mata bier en stappen weer in de camper op weg naar Rotorua.
Uitzicht over Lake Tarawera, Nieuw-Zeeland
Uitzicht over Lake Rotorua, Nieuw-Zeeland
Daar is de lucht al niet veel beter. De bijnaam van deze stad is niet voor niets Sulphur City. Het gebied is geologisch zeer actief en de zwaveldampen drijven geregeld over de stad en de wijde omgeving. Wij zijn gekomen voor een beetje Maori cultuur – hoewel aangeboden in avondvullende shows waar iets teveel mensen tegelijk naartoe gaan – en wat laatste restjes vulkanisch geweld.
Borrelende modder bij Hell’s Gate
We gaan naar Hell’s gate in Tikitere voor nog meer bubbelende modder en stomende kraterlandschappen. Het is fascinerend om te zien dat de modder hier nog heftiger borrelt dan bijvoorbeeld in Tongarira. Deze plek staat ook bekend om zijn warm waterbaden met mineraalrijk water en fijne modder. Wij houden het bij een voetenbad in één van de vele modderbaden.
Maori-show bij Mitai
De show vinden we bij Mitai, waar we op een nagebouwd dorpsplein traditionele dansen zien en waar woest getatoeëerde Maori vertellen over hun tradities en gebruiksvoorwerpen. Dat het spannend is, kunnen we zien aan het strakke gezicht van zoon P. De krijgers komen in een boot aangevaren en daarna voeren ze een zogenaamde uitdaging op. Daarbij komt een krijger woest op de bezoekers afrennen en gooit een voorwerp voor de voeten van de leider van de bezoekende stam. Als die het voorwerp oppakt, komen de bezoekers in vrede. Maar laat hij het liggen, dan komt hij om te vechten. Zoon P is er niet helemaal zeker van dat het een spel is en is zichtbaar opgelucht als de aangeboden tak opgepakt wordt door iemand uit het publiek die voor de gelegenheid is uitgeroepen tot opperhoofd. Dochter F is bepaald niet bang. Ze swingt zelfs vrolijk mee als even later de haka opgevoerd wordt, de traditionele oorlogsdans waarbij de krijgers hun respect uitspreken naar de tegenstander door woest te dansen en met uitgestoken tongen en grote ogen de meest enge bekken te trekken.
Het avondeten wordt op traditionele wijze bereid in Hangi
Het is een interessant schouwspel. Boeiend ook om te leren welke voorwerpen vroeger in gebruik waren en hoe de geschiedenis van de Maori werd overgeleverd door zang en dans. Wel is het jammer dat de spelers niet geheel gefocust lijken. Hier en daar gaat er wat mis en net iets te vaak wordt er als pubers gegiecheld. Daarnaast is het toch behoorlijk massaal. Maar ach, voor zoon P is het een belevenis: ‘Ik vond de show fantastisch, maar hij was wel een beetje te lang.’ Als we ter afsluiting aan het avondmaal zitten (een traditionele maaltijd gekookt in een met gloeiende stenen gevulde kuil; de hangi) en nog een grot met gloeiwormen bezoeken, is de haka wel weer vergeten.
Het museum bij Te Wairoa
Twee stops resten ons voor we doorrijden. Als eerste Te Wairoa, een dorp dat in 1886 onder een dikke laag as verdween tijdens de uitbarsting van Mount Terawera. In dit ‘begraven dorp’ kan je de overblijfselen bekijken van huizen die uitgegraven zijn uit de as. Ook is er een museum met uitleg over de vulkaanuitbarsting en voorwerpen uit die tijd. Het is een plek met een bijzondere sfeer.
Te Wairoa
En Ohinemutu; de plek waar de eerste Maori zich 500 jaar geleden vestigden. Dit is ook de plek waar de manschappen van het Maori Regiment van het Nieuw-Zeelandse leger zich verzamelden voor de marae (centraal ontmoetingshuis in een dorp). Het is een vreemd oord; de marae staat voor alles wat Maori dierbaar is. Er recht tegenover bevindt zich een kerk waar de christelijke symboliek harmonieus samensmelt met Maori houtsnijwerk. Bijzonder is het raam waarop een afbeelding van Jezus in een maori-gewaad geëtst is. We lopen een rondje door het dorp en vangen een glimp op van het leven dat de Maori leefden (en leven).
De Marae van Ohinemutu
De kerk van Ohinemutu
