Wie met kinderen op reis gaat, komt ze onherroepelijk tegen: momenten van angst. Omdat de plek waar je bent in jouw ogen net niet veilig genoeg is met kinderen. Veel meer kun je er uiteindelijk niet tegen doen dan loslaten. Dat lukt niet altijd, zoals onderstaande voorbeelden ook al laten zien, maar het is geen doen altijd één ouder met kind achter te laten in dat veilige café of speeltuintje terwijl de ander de bezienswaardigheid bewondert. Dus: accepteren dat jou als ouder soms de paniek om het hart slaat, terwijl je kind doodleuk zijn gang gaat. En natuurlijk zorg je ervoor dat je kleine niet werkelijk in zeven sloten tegelijk loopt en klamp je hem af en toe toch vast, zodat die momenten van angst later toch nog een mooi vakantieverhaal vormen.
1. steile rotskusten
Altijd mooi, van die witte krijtrotsen die dramatisch recht uit zee oprijzen. Je vindt ze aan de Engelse zuidkust, maar bijvoorbeeld ook bij Stevns Klint (Denemarken). Er staat een hekje langs de afgrond. Je durft er zelf niet tegenaan te leunen maar je kinderen proberen vrolijk zo ver mogelijk in de afgrond te kijken. Blijkt er ook nog een supersteile trap te zijn naar het strand, eentje waar een doorgewinterde matroos nog bang van wordt. Daar gaat jouw kind dus echt niet zelf vanaf, maar waarschijnlijk is hij al halverwege. Want vanaf het strand kun je zo lekker kiezels in zee gooien! Voor de allerkleinsten moet papa maar een paar keer de trap op en neer … traint hij gelijk dat extra taartje er vanaf.
De steile rotsen bij Stevns Klint (Denemarken)
2. oversteken in Azië
Neem een zebrapad in Hanoi (Vietnam). Maakt niet uit welke. Om naar de overkant te komen, let je in elk geval niet op het stoplicht (zo dat er al is). Je stapt voorzichtig van de stoep af met je kind. Je probeert hem zo goed en zo kwaad als het kan bij je te houden (hier is loslaten even echt geen optie). En terwijl je tergend langzaam naar de overkant schuifelt, stromen de brommers en auto’s voor en achter om je heen als water langs een rots. Jij hebt nul invloed op de kolkende stroom verkeer. Je blijft zachtjes schuifelen en kunt niet anders dan erop vertrouwen dat zij een juiste inschatting maken, ook als je kind ineens besluit een onverwachte beweging te maken.
Drommen scooters en brommers in Hanoï (Thailand)
3. tuinen met trampolines
De plek op de wereld doet er in dit geval niet toe: elke plek met een trampoline geeft je als ouder een hartverzakking. Laatst in Denemarken nog in de tuin van een van de huisje die we huurden. ‘Wij gaan naar buiten!’ Kun jij lekker stiekem voor het raampje posten of er niet eentje zichzelf het grasveld op en het ziekenhuis in lanceert. In failvideo’s op YouTube is het hilarisch, bij je eigen kind is het toch net iets minder.
4. bootje varen
Leuk! Met de boot het water op om een paar eilandjes rond Railay Beach (Thainland) te bezoeken. Lekker met een mandje eten picknicken op Tup Island en snorkelen vlak voor Chicken Island. Maar ja, met een beetje wind is de tocht al snel een heen-en-weer-schudden van jewelste en klamp jij je vast aan je kinderen in de hoop dat ze niet overboord slaan. Om nog maar te zwijgen van de kamikaze-acties als papa met de oudste in het water ligt om visjes te kijken en de andere twee ook in het water willen om visjes te zien.
Bootje varen bij Railay Beach (Thailand)
5. grote menigtes
Altijd een topper met kinderen; een kermis of ander pretparkachtig gebeuren waar veel mensen zijn! In Minneapolis noemen ze dat dan de Minnesota State Fair en combineren ze dat idee van kermis met een soort Auto Rai, de kinderboerderij en de lokale braderie. American Style dus van ridicule omvang. Op een terrein waar de Efteling drie keer in past, staat het bomvol kramen, attracties, vreetschuren (alles op een stokje en in de frituur!!) en mensen. Zeeën van mensen. Wie zijn kind niet in een sleehondenharnas wil ketenen, moet tijdens het hele bezoek schichtig het terrein afspeuren en proberen iedereen in het vizier te houden. En wordt het donker, dan mag je je inspanningen verdrievoudigen.
6. waterpret
Prachtig nationaal park vol meren en bossen in het overwegend onontdekte Litouwen. Naast het hotel waar we verblijven, is een zalige beek. Waar het water in klettert via een gigantisch waterrad. Een rad dat onderstroom veroorzaakt, dus. Met het ene kind aan je hand – je voelt het water aan haar beentjes zuigen – blijven je ogen panisch gericht op het andere kind. Dat heeft weliswaar een handvol diploma’s op zak, maar heeft in het zwembad geen kennis gemaakt met het fenomeen onderstroom. En laat je dat nou net wel hebben bij waterraden, net als in de branding. De aantrekkingskracht van water is te groot om ze aan de kant te houden, maar echt lekker ontspannen aan de kant zitten is er helaas niet bij.
Waterpret in Aukstaitija National Park (Litouwen)
7. huizen met trappen (zonder hekjes)
Altijd fijn als je een appartementje kunt huren voor een paar dagen. Zeker met een wat groter gezin: iedereen zijn eigen slaapkamer en jij lekker in de woonkamer met een boekje, de laptop of tv. Soms heeft zo’n huisje trappen. En er zijn natuurlijk niet per se van die handige traphekjes. Die neem je ook niet mee op reis. Dus er zit niets anders op dan die trap stevig barricaderen met allerhande meubilair dat daar helemaal niet voor gemaakt is. En dat je kind dan niet denkt: daar mag ik niet heen. Nee, die denkt: leuk, extra hindernissen! En neemt het ervan…
Wie niet opgesloten wil zitten in een appartement of hotelkamer in het buitenland, komt onherroepelijk momenten zoals hierboven tegen. Wij dealen ermee door ons over te geven aan het moment. Niet altijd overigens, als het echt te gevaarlijk lijkt kan je die waterfiets of dat leuke boottochtje langs de rand van de watervallen ook voorbij laten gaan. Maar over het algemeen loopt het goed af en is het leuk om met elkaar lol hebben om een spannend avontuur. Soms wint je rationele gevoel voor veiligheid, soms ga je mee in het moment. Vertrouwend op een goede afloop. Je kunt nou eenmaal niet alles op rationele gronden weigeren. En eerlijk is eerlijk, die net een beetje spannende dingen zijn vaak ook het eerste wat de kinderen zich van de vakanties herinneren.
Wat doe jij? Herken je één van deze angsten of heb je er zelf één en hoe ga jij daarmee om? Laat het ons hieronder weten!
