Sinds Sander de handdoek in de ring gegooid heeft wat betreft onze relatie, probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat vorm te geven aan mijn eigen weg met de kinderen. En dat is bepaald niet makkelijk… In het hier en nu zijn er zoveel emoties en zoveel praktische dingen die besproken en geregeld moeten worden. De ervaring heeft me ondertussen wel geleerd dat emoties en praktische zaken zich slecht tot elkaar verhouden. Toch zit er niets anders op dan me daarbij neer te leggen en deze fase te doorleven met alle ups en downs die daarin voorbij komen.
Maar emoties of niet, voor de kinderen wil ik graag dat hun leventjes zo veel als mogelijk doorgaan. Dat ze speelafspraken kunnen maken, dat ze gewoon naar al hun sport- en spelactiviteiten gaan en dat het thuis (zo) gezellig en normaal (mogelijk) is. Er verandert al genoeg voor ze als ze straks twee huizen hebben en dus heen en weer moeten tussen papa en mama…
Reizen hoort bij mij
En toch, ondanks alle gedoe in het hier en nu, kijk ik ook alweer voorzichtig vooruit. En dan speelt – naast de vraag hoe we het allemaal gaan organiseren – ook de vraag; hoe kan ik blijven reizen met de kinderen? Want ik hou van reizen… Van het avontuur, van het ontdekken van nieuwe plekken en culturen, van mooie natuur, van leuke steden en lekker eten, van zon, zee en strand… Maar ook van de voorpret, van ‘iets in het vooruitzicht hebben, van het ‘even uit de sleur zijn’, van de tijdelijke afstand tot je eigen werkelijkheid en de ruimte die dat geeft voor bezinning. Reizen is onderdeel van wie ik ben en ik wil het heel graag blijven doen. Maar kan dat nog wel; alleen op reis met vier kinderen? Wat durf ik aan? En ook niet onbelangrijk; hoe ga ik dat betalen?
Eigen land of ander land
Natuurlijk, je hoeft niet ver te reizen om te kunnen ontdekken en op avontuur te gaan. Ook in Nederland zijn nog voldoende plekken die het waard zijn om verkend te worden. Dat hoeft niet lang en dat hoeft niet duur, maar dan zijn we er toch lekker even uit. En dat ga ik dan ook zeker doen. Toch zou ik ze graag meer van de wereld laten zien. Andere landen met hen blijven bezoeken. Binnen Europa en liefst ook nog daarbuiten. Maar durf ik dat wel met zoon I, die niet kan luisteren, zonder op of om te kijken z’n neus achterna loopt en het op een gillen zet als het niet naar z’n zin gaat? Ik zie me al zitten in een vliegtuig (not!). En hoe krijg ik dat financieel voor elkaar als ik niet al het spaargeld dat ik heb daaraan wil besteden (en dat wil ik niet). Heb ik genoeg geld om te kunnen sparen in mijn nieuwe situatie als alleenstaande moeder (ai, wat klinkt dat naar)? Ik voorzie dat het zoeken wordt naar goedkope opties, zoals de extreem goedkope vlucht die ik boekte naar Brno.
Iets om naar uit te kijken
Wat ik wel merk, is dat ik in deze moeilijke periode – nog meer dan anders – behoefte heb aan ‘iets om naar uit te kijken’. Dus ben ik alvast aan het plannen en organiseren om te zorgen dat ik ook daadwerkelijk wat leuke dingen in het vooruitzicht heb. Volgende week ga ik met de oudste drie kinderen naar Brno. Ik heb er heel veel zin in en ben heel benieuwd hoe het zal gaan (daar horen jullie zeker meer over). Met Pasen en Pinksteren ben ik ook onder de pannen met de kindjes; we gaan een lang weekend bij familie logeren en we zitten een lang weekend op een recreatiepark. Ik verheug me er nu al op! Ook zijn er plannen om in de meivakantie een weekje naar de zon te gaan. Samen met de overburen. Lijkt me heerlijk!
Energie
Deze frequentie hou ik natuurlijk niet lang vol, financieel gezien dan. Maar ik merk dat ik het nu fijn vind. Dat het me helpt. Niet alleen omdat ik die uitstapjes zelf leuk vind, maar ook omdat het me gelukt is ze te regelen. Dat ik niet bij de pakken neer zit, maar doorga met mijn leven. Het geeft me energie en maakt het leven in het hier en nu met al z’n ups en downs draaglijker. Het lukt misschien nog niet altijd even goed om het gezellig te hebben met de kinderen; ik ben soms prikkelbaarder of ongeduldiger dan anders en dat geldt ook voor hen. Maar ik weet het zeker; wij komen er wel…
