Alleen met vier kinderen terug naar huis

Onze roadtrip van Moskou naar Rotterdam (2015) eindigt onverwachts bij de Wit-Russisch – Poolse grens. Nadat de landrover in beslag genomen is, reis ik alleen met de kinderen terug naar Nederland.

Daar gaan we dan; met de trein naar Warschau. Sander zet ons af. We hebben vaste plaatsen in één van de wagons, maar het is onduidelijk waar deze precies stopt. Als de trein aan komt rijden, blijkt dat we helemaal verkeerd staan; onze wagon is de eerste en wij staan bij de laatste. We rennen zigzaggend met onze rolkoffers en buggy tussen de mensen door naar voren en zetten alle tassen en kinderen in wagon 11. Om de hoek van de deur is een zitje van 3. Daar gaan de kinderen zitten en kunnen we de tassen een beetje om ons heen positioneren zonder dat andere mensen er last van hebben. Ik loop naar voren om onze plekken te zoeken, maar ik zie niet hoe ik de spullen daar kwijt kan. We blijven dus lekker zitten. De conducteur komt langs. Norsig kijkt hij naar de tickets en naar ons. Ik heb niet voldoende kaartjes, maakt hij me duidelijk in het Pools… Eén kinderkaartje te weinig. Ik zie wat hij bedoelt, maar weet niet hoe het komt. Ik koop wel een extra kaartje, gebaar ik. Hij gromt wat naar zijn collega die langsloopt. Het lijkt erop dat hij het allemaal niet zo’n probleem vindt. Ik vermoed dat dat ons een boete scheelt…

In de trein naar Warschau

De reis duurt twee uur. De kinderen lezen een boekje – of ik lees voor – en spelen op de iPhones. Als we het centraal station van Warschau naderen, maak ik goede afspraken met de kinderen: voorzichtig uitstappen met tas, tas meenemen naar het midden van het perron waar de bankjes staan en daar wachten tot we weer compleet zijn. Het gaat – met wat hulp, want grote stap tussen trein en perron – prima. Als de rust op het perron wedergekeerd is, gaan we op zoek naar ons appartement. We lopen er in vijf minuten heen. We melden ons in een kantoortje waar we een set sleutels en een plattegrond met de locatie van ons appartement krijgen. Het is gelukkig niet ver.

Het appartement bevindt zich in een grauwe woonflat. In het halletje is een keukentje, links is de badkamer waar ze met veel kunst en vliegwerk een douchecabine, een wasbak, een wasmachine en een wc ingepropt hebben. Het is superkrap… Rechtdoor is de kamer, waar een twijfelaar, een 2-persoons bedbank, een kast, een tafeltje met twee stoelen en een kastje met een tv in staan. Als we de boel een beetje verbouwd hebben, kan het slaaptentje van zoon I er ook net bij. De buggy en de grote tas blijven in het halletje; dat keukentje gaan we toch niet gebruiken…

Ons appartement in Warschau

Het is vijf uur als we op pad gaan. Aan de overkant van de straat is een winkelcentrum met daarop een grote gele M die de kinderen vrolijk toelacht. Omdat ik wil dat de kinderen nog een leuk einde van de vakantie hebben en ik alleen reizen met kinderen al ingewikkeld genoeg vind, gaan we daarheen voor het avondeten. Voordat het zover is, gaan we even langs de H&M om ondergoed en broeken voor de jongens te kopen. Ik heb voor zonen I en M alleen een schone broek en een schoon shirt mee gegrist uit de koffer van Sander. Als we geslaagd zijn, zoeken we de lift en stappen uit in het foodcourt. Naast de Mc is een ballenbak waar de kinderen heel enthousiast van worden. Dat snap ik, maar die bewaren we voor morgen. We halen happy meals en wat losse burgers en zoeken een tafeltje. Het gaat allemaal prima en de kindjes zijn gezellig, maar wel moe.

Terwijl de oudste twee een boekje lezen, maak ik de jongetjes klaar voor de nacht. Zoon I stribbelt enorm tegen bij het tandenpoetsen en ik merk dat ik daar slecht tegen kan. Voor zoon M is het een beetje raar om te gaan slapen terwijl wij allemaal ook in de kamer zijn. Toch doet hij het zonder problemen. Dan maken ook de andere twee zich klaar. Terwijl ik op een stoel zit met de ipad op schoot en wat probeer te typen, gaan zij rustig slapen. Het gaat allemaal boven verwachting soepel. Om een uur of 11 ga ik zelf ook maar naar bed…

Op weg naar het verhuurbedrijf in Warschau

De kindjes zijn al om half 7 wakker; het nadeel van twee uur tijdsverschil met Wit-Rusland. Ik vraag iedereen nog even rustig te blijven liggen en dat doen ze redelijk braaf. Om half 8 zet ik de tv maar aan en om half 9 sta ik op. Als iedereen aangekleed is, ontbijten we met de koekjes die we gister gekocht hebben. Een beetje karig, maar dan kunnen we in ieder geval met alle bagage bij het verhuurbedrijf komen.

Om half elf is iedereen gedoucht en klaar voor vertrek. We brengen onze tassen naar het kantoortje waar ze vandaag mogen blijven staan. Ik informeer nog even of ik om 5 uur een taxi kan krijgen naar het vliegveld; dat kan. We kopen een broodje bij de bakker en nemen dan de metro naar het Copernicus Science Center. Jammer genoeg is het zo druk dat we er niet in komen, maar er is in het parkje ernaast gelukkig ook genoeg te doen. Bovendien is het harstikke mooi weer. Om half 3 nemen we de metro terug want het is tijd voor het hoogtepunt van de dag; de ballenbak bij de McDonalds. Belofte maakt schuld… De oudste kinderen mogen zonder toezicht van mij (er is wel toezicht) in het klimgebeuren. Zoon I eigenlijk niet, dus moet hij wachten, want ik wil eerst even een kop koffie halen. Daar is hij het duidelijk niet mee eens. Één van de meisjes die er werkt, krijgt medelijden met hem en biedt aan op hem te passen als ik koffie haal. Ik vind het best.

Lekker spelen in het speelparadijs

We worden niet gewaarschuwd dat onze tijd om is, dus uiteindelijk vraag ik de kinderen na ruim een uur zelf hun schoenen en jassen aan te doen. Rond kwart voor vijf zijn we terug bij het verhuurbedrijf en ik vraag de dame een taxi te regelen. Ze kijkt ons aan en zegt dat dat lastig wordt; kinderen onder de 1.30 m moeten in Polen in een autostoeltje. Ik kijk terug… Waarom heeft niemand dat eerder gezegd? Het moge duidelijk zijn dat ik geen drie autostoeltjes heb, dus wat is het alternatief.

Ze overlegt met hun eigen chauffeur en vraagt of ik bereid ben de boete te betalen als we aangehouden worden. Natuurlijk. Helaas is de chauffeur niet in de buurt. Het kan nog wel een half uur duren voor hij er is. En dan nog een half uur om bij het vliegveld te komen. Ik reken snel… Onze vlucht vertrekt om kwart voor 8, dus als ik er om 6 uur ben, dan is dat prima. Ik zeg dat ik niet meer uitlooptijd heb en dat ik deze vlucht niet wil missen. Ze zegt me dat ik ervoor had moeten zorgen dat ik dit vanmorgen geregeld had, dan was de chauffeur er nu geweest. Ik word boos, want niemand heeft me iets verteld over kinderzitjes en ze hebben me ook tot twee keer toe niet verteld dat ik vanmorgen beter meteen die taxi had kunnen organiseren. De kinderen zitten binnen te tekenen, totdat ze naar buiten willen. Ik loop even mee. Ze lopen rondjes over de muurtjes rond de perkjes. Zoon M loopt ook door de perkjes. Ik leg hem uit dat dat niet de bedoeling is.

Ik check via mijn telefoon alvast online in, dan weten ze tenminste dat we komen. Het is half 6 en van de chauffeur ontbreekt elk spoor. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden. Het wordt kwart voor zes. De stress slaat toe. De bagage drop-off sluit om kwart voor 7. Als ik dat maar haal… Ik loop weer naar buiten om maar wat te doen te hebben. Daar komt een beveiliger op mij af om me te vertellen dat zoon M door de perkjes gelopen heeft en de plantjes vernield heeft. Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij. En nu? Er gebeurt niets, dus ik doe ook niets (behalve boos worden op zoon M).

Het is zes uur. Het huilen staat me ondertussen nader dan het lachen. Het kan toch niet zo zijn dat we ook deze vlucht missen. Pepijn pikt mijn stress feilloos op en maakt zich erg druk. Het helpt allemaal niets. Om vijf over zes stopt er een auto. Onze taxi! We pakken de tassen en haasten ons erheen. Moeten we natuurlijk nog wel dat ene kinderstoeltje vast zien te zetten. Ik zie de chauffeur moeilijk kijken, dus zet het stoeltje snel even vast. Het is tien over zes, misschien halen we het net…

Het lukt me niet om rustig in mijn stoel te blijven zitten. Bij elke stoplicht maan ik de chauffeur in gedachten om door te rijden. En soms doe ik dat niet alleen in gedachten. Gelukkig beperkt de drukte zich tot het centrum van Warschau en verloopt de rest van de reis soepel. Om half 7 arriveren we bij de vertrek hal. Ruim op tijd dus… We melden ons bij de Family Desk van LOT en zijn vrijwel direct aan de beurt. Om kwart voor 7 staan we bij de security check. Ook daar geen probleem. Er valt een last van mijn schouders; we hebben gewoon nog een half uur voordat het boarden begint.

Inchecken bij de family desk

We kopen een flesje water voor in het vliegtuig en gaan dan op zoek naar een toilet en wat te eten. De gele M lacht de kinderen alweer toe in de verte. Toevallig precies de verte waar wij heen moeten. Ik besluit het mezelf gewoon weer makkelijk te maken. We kijken nog even in de winkel met sandwiches voor zoon P, maar uiteindelijk heeft hij toch liever iets van de Mc. Terwijl we op onze bestelling staan te wachten, vraag ik me ineens af waar de rolkoffer van zoon P is. Hij weet het niet. En ook zoon M heeft geen idee. Nu krijg ik het heel benauwd. Het is kwart over 7, ons vliegtuig vertrekt over een half uur, en we missen een tas…

Ik vraag zoon Pepijn om even terug te rennen naar de winkel waar we het water kochten om daar te kijken. Dat doet hij, maar zoon M gaat achter hem aan. Da’s niet handig. Met de andere twee kinderen snelloop ik achter de twee jongens aan. Zoon P komt me alweer tegemoet, zonder rolkoffer en zonder broer. Ik roep zoon M die gelukkig uit één van de winkels tevoorschijn komt. Ik zet iedereen bij elkaar voor de Mc en vraag ze daar te blijven staan. Dan ren ik zelf nog even naar de security check om te kijken of de rolkoffer daar misschien staat.

Onderweg kom ik de broodjeszaak tegen. O ja, daar waren we ook nog. Ik ren naar binnen en vraag de bediening of ze een groene rolkoffer gevonden. Dat hebben ze. Ik gris de koffer mee en ren terug naar de kinderen. Het is half 8, ons vliegtuig vertrekt over 15 minuten. We lopen snel door in de richting van gate 39, waar we ons een paar minuten later hijgend en puffend melden. Het zweet staat me op de rug en ik vraag me af of het nog veel erger kan worden. Ik laat de buggy achter bij de ingang van het vliegtuig en stap met iedereen en alles aan boord.

De twee uur durende vlucht verloopt gelukkig zonder problemen. Na de landing ga ik op zoek naar de buggy. Ik verwacht ‘m in de slurf, maar helaas, daar doen ze blijkbaar niet aan op Schiphol. Lekker onhandig als je om tien uur ’s avonds met vier vermoeide kinderen aankomt. We lopen rustig naar de bagagebanden. Daar draaien onze koffers nog rondjes als we aankomen. Maar waar is de buggy? Op de band voorafwijkende bagage natuurlijk. En laat die nou net weer een stukje verderop zijn…

De auto staat al op ons te wachten als we buiten komen; het grote voordeel van vallet parking. Fijn, want de kinderen zijn zo moe dat de verhoudingen snel verslechteren. Ik leg de bagage in de achterbak, zet de kindjes in de auto en rij weg. Ik slaak een zucht van opluchting als we veertig minuten later allemaal veilig thuis zijn…