Ik schreef al eerder over mijn vakantieplannen. Of eigenlijk… het ontbreken daarvan. Aangezien mijn oorspronkelijke plan – dat door de omstandigheden ook al niet veel om ’t ‘lijf’ had – eind juni letterlijk en figuurlijk in het water gevallen wasº. Gelukkig ben ik niet iemand die een jaar van tevoren de vakantie vastlegt, maar voel ik me meer vertrouwd met het last minute zoeken naar leuke accommodaties. En dat was dan ook precies wat ik begin juli deed.
Nieuwe plannen
Ik besteed twee avonden aan het rondneuzen op Google Maps in combinatie met Airbnb, Booking en andere sites op zoek naar geschikte slaapplekken, zodat ik een leuk rondje kan rijden in de twee weken die ik daarvoor heb. Toegegeven, ik moet wat concessies doen voor mijn eigen bestwil. Om wat geschiktst te kunnen vinden, maar ook om ervoor te zorgen dat ik zelf een beetje aan mijn rust toekom. Dus kies ik twee campings waarvan één te Nederlands – camping La Samaritaine in Buzancy, Frankrijk – en één te groot naar mijn zin: camping Kaul in Wiltz, Luxemburg. Met in mijn achterhoofd de kinderen, die op de eerste camping waarschijnlijk makkelijk vriendjes kunnen maken en zich op de tweede kunnen uitleven in het zwembad (met glijbaan).
In eerste instantie boek ik ook nog een jeugdherberg in de Belgische Eifel, maar daar zie ik later toch vanaf (hoera voor de reserveringen bij Booking, die je tot vlak voor vertrek kosteloos kunt annuleren). In plaats daarvan kies ik een super kindvriendelijke Airbnb in de buurt van Hasselt, België. Ik heb ‘m al eerder voorbij zien komen op Airbnb en nu er nog plek blijkt te zijn voor de drie nachten die ik over heb, moet ik het gewoon proberen.
De auto inpakken
Afgelopen woensdagochtend schuif ik alle zooi in de achterbak van mijn nieuwe – tweedehands – auto. Die hebben Sander en ik op de valreep nog even gekocht. Ik blij, want het was echt niet meer vertrouwd met de oude auto op vakantie te gaan (dit was nog een extra reden waarom Zuid-Frankrijk geen goed idee was). Ik kan me elke keer weer verbazen over de hoeveelheid bagage die je in een Opel Zafira kan stouwen. Alles – en het was beslist niet niks – verdwijnt met gemak in de achterbak. Ik trek het afdekzeil er overheen en wacht tot de kinderen thuiskomen en het tijd is om weg te gaan.
De heenreis
Die middag rijden we in een kleine drie uur naar het gehucht Tour in de buurt van Durbuy. Onderweg stop ik één keer om de benen te strekken en ik rijd – bij Luik – één keer verkeerd (verder doet zoon P het overigens heel goed als levende TomTom). Ik heb de dvd-speler thuis gelaten omdat ik vind dat de afstanden die we deze vakantie rijden, het gebruik van een dvd-speler niet rechtvaardigden. Het levert op de heenweg geen problemen op (een luistercd doet ook wonderen), maar het is wel fijn dat we er na drie uur zijn. Anders had ik zeker een extra stop in moeten lassen om de kinderen te laten uitrazen.
Onze eerste stop
In Tour heb ik een groot huis gehuurd voor een paar gezellige dagen met de hele familie in de Belgische Ardennen. Mijn ouders, broer en schoonzus (de laatste twee voor een weekje over uit de States) zijn net voor ons aangekomen. Mijn andere broer – begrijp ik – arriveert pas de volgende dag in verband met een reparatie aan zijn auto. Het huis, met vijf slaapkamers, drie badkamers, een grote woonkamer met keuken en een enorm tuin met terras, is een schot in de roos. Er is genoeg ruimte voor iedereen, zowel binnen als buiten. De kinderen leven zich uit op het klimtoestel en de jeu de boulebaan. Samen kijken we naar de herten – waaronder een mannetje met een imposant gewei – die elke dag minstens twee keer achter onze tuin komen grazen.
Uitstapjes
We maken een aantal uitstapjes. Naar het labyrint van Barvaux bijvoorbeeld, waar ik schrik van de toegangsprijs. Belachelijk hoog vind ik. Maar blijkbaar heb ik me niet goed ingelezen… We zijn niet – zoals ik dacht – in één uur klaar. Sterker nog… Uiteindelijk zijn we er de hele dag zoet (en dan valt de prijs wel weer mee). We wandelen rond in Durbuy en bezoeken het Parc des Topiaires. Een klein park met buxusbomen gemanicuurd in de meest onmogelijke vormen… En als het weer een dagje tegenvalt, dalen we via steile glibberige trappen af tot 65 meter diepte in de grotten van Hotton. Ik ben blij dat we met vier volwassenen zijn, want het is niet echt een uitstapje dat ik graag in mijn eentje met vier kinderen had ondernomen
En weer door…
En elke avond eten we lekker buiten op het terras. En elke ochtend drinken we er koffie. Ik kan er wel aan wennen… En dus komt ook veel te snel alweer het moment dat ieder van ons zijn eigen weg moet gaan; mijn broer en zijn vrouw terug naar New York en ik door naar de camping. In Noord Frankrijk, net onder Sedan. Zoon P is ontslagen als levende TomTom en vervangen door een digitale. Hij is er niet onverdeeld gelukkig mee, maar evengoed rijden we – na een iets te lange stop in Wéris – zonder problemen naar Buzancy. Het Fort van Sedan staat op onze to-do lijst, maar voor de rest heb ik geen idee wat we er gaan doen. Mocht je tips hebben, dan hoor ik ze graag.
º Lees meer over mijn moeizame aanloop naar de zomervakantie.
