Niagara Falls: groots en doorwekend

Niagara Falls is zo’n plek waar je één keer in je leven geweest moet zijn. De imposante watervallen op de grens van de Verenigde Staten en Canada zijn adembenemend mooi. De kinderen kunnen uren naar het omlaag kletterende water kijken, maar het allerleukste is natuurlijk een boottochtje vlak langs de watervallen zelf.

Als we het stadje Niagara Falls binnen rijden, vragen we ons af waar we onze auto het beste kunnen parkeren. Bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de watervallen natuurlijk, maar we hebben geen flauw idee waar dat precies is. We parkeren de auto uiteindelijk op een kale betonvlakte die hoort bij Smoking Joe’s Trading Post. Een keten waar je traditionele native American shows kunt bekijken, maar die ook zo’n beetje alles verkoopt wat je kunt verzinnen. We halen er een caramel cappuccino want daar krijg je een gratis t-shirt bij. En dat lijkt onze oudste zoon P wel wat…

Park

Wat opvalt als we richting de watervallen lopen; net als in alle Amerikaanse steden zijn de stoepen hier belachelijk breed en leeg. Amerikanen verplaatsen zich per auto en dat doen ze tot zo dichtbij hun doel als maar even kan. Wat ook opvalt: het plaatsje Niagara Falls ziet er niet bijzonder spectaculair uit of zo. Dit is gewoon een stadje als zovele.

Tot we bij een immens stadspark komen. Tussen het weelderige groen kronkelen wat voetpaadjes en in de verte horen we de eerste geluiden van kolkend water. Eerst nog zachtjes maar als we, de trammetjes vol toeristen omzeilend, dichterbij komen steeds luider. Dan ineens opent zich het park en zien we de brede Niagara rivier voortrazen op weg naar de steile klif waar zij als drie afzonderlijke watervallen naar beneden stort.

Het is in de verste verte niet zo druk als wij verwacht hadden. Er is alle ruimte om de American Falls, de eerste van de drie watervallen, rustig te bekijken en ons te vergapen aan de snelheid en de kracht waarmee het water naar beneden stort.

Bootje varen

Om de drie watervallen beter te kunnen zien, verplaatsen we ons naar het uitkijkpunt boven de rivier (kosten 1 dollar, geen rij). Van hieruit hebben we helaas ook een uitstekend zicht op de Canadese kant van de Niagara rivier. Waar de Amerikaanse zijde bestaat uit een idyllisch park met fraaie lanen en velden, staat de Canadese zijde volgeplempt met hoogbouw, de meeste niet van het allermooiste soort.

Om de watervallen echt te beleven moeten we eigenlijk niet op deze uitkijktoren zijn, maar op een boot. De kinderen willen heel graag, maar Michal ziet het niet zitten. Gelukkig laat ze zich overhalen en niet veel later stappen we aan boord van een boot met de veelzeggende naam ‘Maid of the Mist‘. We snoeren de blauwe plastic regenponcho’s die we gekregen hebben zo strak mogelijk aan, zoeken aan plekje langs de reling en zetten ons schrap…

Doorweekt

Als de Maid langs de American Falls vaart, houden we het al niet droog (zelfs onder die poncho’s niet). Het blauwe plastic wappert ons om de oren door de wind, het water gutst in vlagen over ons heen en het geluid van het water dat naar beneden stort, is oorverdovend. Zoon P en dochter F vinden het geweldig. Onze jongste twee heren zijn echter wel wat overdonderd door zoveel natuurgeweld.

We vervolgen onze tocht langs de Bridal Veil Falls naar de Horseshoe Falls. Dit is de grootste van de drie watervallen en krult zich als een reusachtig hoefijzer rond het einde van het bassin waarin de watervallen uitkomen. Hier is er helemaal geen redden meer aan. De boot positioneert zich midden in de halve cirkel. Overal om ons heen hangt een dichte mist van water; we kunnen onze ogen bijna niet openhouden.

We zijn zo dicht bij de waterval dat we ‘m niet eens meer kunnen zien. Jongste zoon I besluit dat het nu wel genoeg is geweest en zet het op een krijsen. De rest van de kinderen en wij bewegen ons van de ene naar de andere kant van de boot; van het natuurgeweld naar de luwte en terug. Het is onwijs cool om letterlijk bijna in de waterval te staan!

Wandelingetje

Pas als de boot weer aanmeert, bedaart zoon I. Hij wil de poncho direct uit en neemt veilig en heerlijk ontspannen plaats in zijn vertrouwde buggy. De anderen houden de poncho aan ook al zijn ze daaronder net zo doorweekt. We willen namelijk nog even langs het pad omhoog dat tot ongeveer halverwege de American Falls leidt. Daar sta je vrijwel in de waterval. Michal en dochter F komen bij het eindpunt aan. Van team Sander haalt alleen zoon P de top. Sander moet met zoon M rechtsomkeert maken want, zo vertelt deze bij terugkomst: ‘Mijn benen deden pijn en mijn tanden klakkerden tegen elkaar.’ Na de striemende douche op de boot, vindt hij een tweede douche op de glibberige traptreden langs de flanken van de waterval echt teveel van het goede. Doorweekt is ok, maar ook zoon M heeft zo zijn grenzen.

Na een lunch met goede tosti’s en een hotdog lopen we nog even naar de uitkijkpunten over de Bridal Veil Falls en de Horseshoe Falls. Het is een mooie wandeling die ons over Goat Island voert, een eilandje dat vlak voor de watervallen in de rivier ligt. Het eilandje is misschien wel het mooiste plekje om van het water te genieten: hier kom je tot aan de rand van de Bridal Veil Falls, maar bovenal: hier zijn geen auto’s of trams of andere obligate toeristendingen.

Na een snelle blik op de hoefijzerwaterval is het wel klaar voor de kinderen. Ze zijn moe en de dag is op. Onze tocht op de boot blijft met stip het hoogtepunt van de dag (en van de vakantie), al zijn de Niagara Falls uit alle hoeken en standen een ware belevenis. Op de weg terug naar ons hotel stoppen we maar even bij die grote keten met die gele M. Dat hebben de kinderen wel verdiend, vinden ze zelf.