De trap in aanbouw
Zelf had ik ‘m al beklommen; de tijdelijke trap die het Stationsplein van Rotterdam verbindt met het dak van het Groothandelsgebouw. Maar tijd om boven een rondje te lopen, had ik toen niet. Dit weekend beklom ik de trap opnieuw – met drie kinderen – en liep een rondje over het dak.
De imposante witte trap die op 16 mei door burgemeester Aboutaleb geopend werd, is 29 meter hoog, 57 meter lang en telt 180 treden. De enorme steigerinstallatie, bedacht door architectenbureau MVRDV, is een knipoog naar de wederopbouw van Rotterdam; vanaf het dak van het Groothandelsgebouw kan je letterlijk zien wat de Rotterdammers van hun stad gemaakt hebben. De trap is een initiatief in het kader van ‘Rotterdam viert de stad’, een manifestatie waarmee de wederopbouw – dit jaar is het 75 jaar geleden dat daarmee begonnen werd – gevierd wordt.
Om de trap beklimmen moeten we eerst zigzaggend tussen de dranghekken door. Het is deze zaterdagochtend al best druk op het Stationsplein, maar er staat nog geen rij om naar boven te mogen. Een meneer met een telapparaat houdt evengoed bij hoeveel mensen er langs komen. Bij een maximum van 300 bezoekers gaat de trap tijdelijk dicht. We klimmen naar boven. Zoon P en dochter F in hun eigen snelle tempo. Ik volg met zoon I, die ook af en toe even moet kijken waar hij is en hoe de wereld er van steeds groter wordende hoogte uitziet. Gelukkig is er om de vijftien treden (mijn inschatting) een plateautje waar dat zonder al te veel risico kan.
Boven komen we terecht bij voormalige bioscoop Kriterion. Deze bioscoopzaal is weliswaar niet meer in gebruik, maar gedurende dit evenement tijdelijk open voor een gevarieerd aanbod aan films, debatten en voorstellingen. We krijgen een A3 met daarop de route die we over het dak kunnen volgen. Daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen voordat alle kinderen de schommel die binnen aan de trap hangt, uitgeprobeerd hebben. Dat laatste stukje trap brengt ons bij het Luchtcafé waar je – tot grote vreugde van de kinderen – ijs kunt kopen. Dat doen we dus nog even niet… We stappen naar buiten en beginnen aan onze rondgang over het dak.
Het Groothandelsgebouw – gebouwd in 1951 naar een ontwerp van de architecten Hugh Maaskant en Willem van Tijen – is het grootste bedrijfsverzamelgebouw van Nederland en een icoon van de wederopbouw. Het herbergt kantoren, winkels, horeca, een kinderdagverblijf en opslag- en expeditieruimte. Het gebouw bestaat uit acht bouwlagen op een rechthoekige plattegrond (met een knik) en is 220 meter lang, 85 meter breed en 43 meter hoog. Het midden is open en door middel van twee net iets hogere tussenstukken in de breedte in drie binnenhoven verdeeld. Het gebouw heeft een bijzonder ingenieus laad- en lossysteem waardoor ruim een kilometer autoweg ter hoogte van de kelder, de begane grond en de eerste verdieping dwars door het gebouw heen loopt. Tussen 2001 en 2005 is het Groothandelsgebouw grondig gerenoveerd en in oude luister hersteld, waarbij de bedrijfsruimten zijn aangepast aan de eisen van deze tijd.
We lopen in de lengte over het dakterras, langs het spoor tot aan de Conradstraat. Het is jammer dat het nog wat heiig is, want echt ver kunnen we niet kijken. Maakt de kinderen niets uit. Die vermaken zich toch wel met de verrekijkers die overal aan de reling hangen, naast artist impressions van Rotterdamse gebouwen waar ook een trap tegenaan gezet is. Het dakterras is een fijne plek om te zijn. Er zijn hoekige matgroene dakramen afgeschermd met pergola’s, bankjes en bloemperken. En door de aanplant van vetplanten is dit dak het grootste groene dak van de stad met een goede isolerende werking en de mogelijkheid veel regenwater op te vangen en vast te houden. Het voelt haast als een wandeling in het park…
Aan het einde steken we over naar de andere lange kant en kijken naar ons eigen wijkje. ‘Kijk. daar fietsten we net nog’, wijs ik de kinderen. We lopen langzaam terug terwijl we nog snel even een blik werpen op de bijzonder architectuur van het pand in één van de drie binnenhoven. In het tweede tussenstuk is een leuk tijdelijk café gevestigd, met een interieur van steigers en planten. Jammer genoeg hebben ze er geen ijs, dus lopen we snel door. We zijn een uur verder en de kinderen zijn het wel een beetje zat. Maar met een ijsje zijn ze gelukkig weer snel tevreden.
Langzaam dalen we via de trap af naar straatniveau. De mist is opgetrokken en de zon schijnt volop. Onderweg komen we een bruidspaar tegen dat op weg is naar boven. Met zo’n onhandige jurk en hoge hakken… Misschien had ze beter de lift kunnen nemen. Ondertussen heeft zich een rij gevormd tussen de dranghekken. Halverwege kijk ik met zoon I naar de trams in de verte; ze komen en gaan. De andere kinderen staan beneden te wachten. We maken de balans op; lekker ijsje, mooi uitzicht, spannende trap. Prima uitje dus…
Vanwege grote belangstelling blijft de trap een week langer open dan gepland. Tot 19 juni kan je ‘m beklimmen tussen 10.00 en 22.00 uur. De entree is gratis. Gedurende de dag staat er vaak een rij. Maar als je vroeg komt of rond etenstijd, kun je zo doorlopen.
Mocht je niet in de gelegenheid zijn naar Rotterdam te komen zolang de trap er nog is, maar wil je wel eens een kijkje nemen op (of vanaf) het dak van het Groothandelsgebouw? Café Engels op de hoek van het Stationsplein en het Weena heeft bij mooi weer een dakterras (te bereiken met de lift).
Uitzicht vanaf de trap op het Stationsplein
