Om half 11 ‘s ochtends trekken we de deur van ons fijne appartement in Brno (Tsjechië) achter ons dicht en gaan op zoek naar tram 1 richting de dierentuin van Brno. Die gaat vanaf het station, maar wij stappen één halte verder op. Jammer genoeg kunnen we in de tram geen kaartje kopen bij de bestuurder en ik kan ook geen kaartjesautomaat ontdekken.
Mijn superintegere zoon P vindt dat erg vervelend en maakt zich veel en luidruchtig zorgen over het feit dat we zwartrijden. Bij de volgende halte stappen we dus maar weer uit. Gelukkig zit er tegenover deze halte een tabakszaak waar je tramkaartjes kunt kopen. Daar wordt mij eindelijk ook duidelijk hoeveel we nou eigenlijk precies voor wie moeten betalen; vol tarief voor mij (25 kronen), half tarief voor zoon P en dochter F (12 kronen) en zoon M is gratis.
De tram brengt ons in een minuut of twintig naar Brno-Bystrc; een groene buitenwijk van Brno waar de dierentuin zich bevindt. Eenmaal uit de tram, steken we het riviertje over en lopen in tien minuten naar de ingang van de Zoo. Voor 270 kronen koop ik een familieticket en kunnen we naar binnen. Met een plattegrond in de hand gaan we op pad. Zoon P mag de route bepalen. De dierentuin is gelegen op een heuvel dus het wordt een dagje klimmen en dalen.
Onze eerste stop – nog voor we goed en wel begonnen zijn – is het restaurant. Ik heb koppijn en trek in koffie, dus moet ik echt eerst even aan mezelf denken voordat we verder gaan. Het restaurant is leuk geïntegreerd met de dierentuin; het grenst aan het verblijf van de tijgers en bovendien zijn er binnen meerdere volières. Van de tijgers ontbreekt elk spoor, maar de vogels horen we luid en duidelijk.
Als we klaar zijn, lopen we eerst langs het tijgerverblijf, maar we kunnen echt geen beest ontdekken. Deze ervaring blijkt exemplarisch voor de rest van ons bezoek aan de dierentuin van Brno; de meeste beesten zitten lekker binnen vanwege de kou en dus turen wij veel te vaak in lege hokken. We kiezen ervoor eerst het rondje rechts van de ingang te doen.
Onderweg komen we een paar loslopende pauwen tegen. En ik heb nog niet gezegd dat het zo leuk zou zijn als één z’n staartveren zou opzetten of het gebeurt. Dochter F roept opgewonden ‘kijk mam’ en we weten niet hoe snel we de camera moeten pakken. Blijft toch een mooi gezicht. Vervolgens krijgen de heren pauwen ruzie en zitten wij er middenin. Na enig paniekerig heen en weer geren en gegil, kunnen we onszelf in veiligheid brengen. Dit was echt wel het hoogtepunt van dit stukje dierentuin. De hokken uit de jaren zestig die hier staan, zijn eng klein en onnatuurlijk. Geen wonder dat die beesten lekker binnen zitten (al hoewel ik geen idee heb of die hokken van binnen ook maar iets beter zijn).
We lopen snel door. Langs de ‘hoofdweg’ naar de andere kant van de Zoo. Hier zijn de hokken tenminste beter. Eigenlijk zijn het geen hokken, maar omheinde stukken bos waarin lama’s, alpaca’s, bokken en everzwijnen rondscharrelen. De kinderen voeren de everzwijnen handenvol blaadjes. Op het bordje staat duidelijk dat je ze geen fruit, brood of snoepjes mag geven, maar niets over blaadjes. Ik laat ze dus maar gaan; die dingen vallen toch normaal gesproken ook binnen hun nu netjes aangeharkte omheining?
We eten een broodje op een bankje en lopen dan door naar het Exotarium; een indoor-stukje dierentuin. En een mooi stukje ook. Ik gok dat dit het meest recent aangelegde onderdeel van de dierentuin van Brno is; in een smalle, schaars verlichte ruimte zien we aan de ene kant aquaria met bonte vissen en aan de andere kant hokken met felgekleurde vogels of aapjes. De kinderen kijken hun ogen uit en zoon P en dochter F maken een heleboel foto’s.
Als we aan de andere kant het pand weer verlaten lopen we tegen een speeltuin aan. Nou ja, het is een soort klimparcours. Ziet er hartstikke leuk uit, maar tot grote teleurstelling van de kinderen is het met grote hekken afgesloten. Heel jammer… We lopen door naar waar ze behalve leeggelopen springkussens – in het winterseizoen is het blijkbaar niet de bedoeling dat kinderen buitenspelen hier – nog een indoor-stukje dierentuin hebben.
En ook hier zijn de kinderen geboeid door wat ze zien; een schildpad die met z’n kop vast lijkt te zitten in een soort aquarium (nadere inspectie leert dar er eten in het aquarium zit, dus het is gewoon een schrokop), een krokodil die uiteindelijk toch echt blijkt, twee enorme pythons, een varaan die net zo nieuwsgierig is als de kinderen en een klein aapje dat spelletjes speelt met zoon P. Ik ga er maar even bij zitten, terwijl de kinderen rondrennen en foto’s maken. Het maakt allemaal niet uit, want er is hier helemaal niemand anders. We hebben sowieso een rustige dag uitgekozen; we komen welgeteld 25 andere mensen tegen…
Het kost me moeite de kinderen los te rukken van al het moois, maar ik wil ook nog wel even verder kijken. We lopen naar ‘Afrika’. En daar, bij de tipi’s zonder zeil, is iets wat lijkt op een soort ongestructureerd speeltuintje. De kinderen zetten het op een rennen en storten zich over overgave op de verschillende speeldingen die her en der verspreid staan. Leuk zijn ook de krijtborden waar je tekeningen op kunt maken. Het ontdekken van deze dierentuin is voor de kinderen veel leuker dan het kijken naar beesten. Er zijn niet zoveel beesten en de beesten die er zijn, hebben we ‘thuis’ ook.
Als ik ze weer los hebt weten te rukken van dit hoogtepunt, komen we bij het Afrikaanse (spook)dorp waarnaast alweer een hoop speelgelegenheid is. Ook dit keer geen net aangelegd speeltuintje, maar een samenraapsel van klim- en klautertoestellen verspreid over een stuk terrein. Extra leuk is het dat sommige van deze toestellen toegang geven tot de kinderboerderij; je klimt letterlijk over het hek in plaats van door de deur te gaan. De kinderen vinden het superleuk en ik laat ze maar weer.
Het is me nu wel duidelijk dat de dieren tijdens ons bezoek aan de dierentuin van Brno een ondergeschikte rol spelen en dat de kinderen vooral willen spelen en ontdekken. Ik vind het prima. Na een uur vraag ik of ze misschien een ritje op een pony willen maken. Dat idee wordt met gejuich ontvangen. Voor een euro per stuk mogen ze allemaal twee rondjes rijden. En ze vinden het machtig mooi. Zoon M. die volgens mij nog nooit op een paard gezeten heeft, glimt van trots.
De rest van de middag spelen ze vervolgens cowboytje. Onder aanvoering van zoon P galopperen ze door de dierentuin. Fijn wel, want nu zit er tenminste een beetje vaart is. Het is al ruimschoots drie uur geweest en ik wil de ijsbeerbaby nog zien voor dat de dierentuin om vier uur sluit. We proberen het eerst linksom, maar voordat we bij de ijsberen komen, is de weg versperd met een touw. Er hangt een mededeling aan – iets met ijsberen – maar mijn Tsjechisch is niet goed genoeg om dat te kunnen lezen. We proberen het snel rechtsom, maar daar stuiten we uiteindelijk op dezelfde versperring.
Eindelijk dringt tot me door dat ik de dame achter de kassa verkeerd begrepen heb. Ze zei niet dat het niet zeker is dat je de ijsbeerbaby kan zien, maar dat je ‘m niet kunt zien. Ach, kleine miscommunicatie, maar dat mag de pret niet drukken. Het is bijna vier uur (sluitingstijd in het laagseizoen) en we hebben de hele dierentuin gezien. Zelfs de tijger die binnen blijkt te liggen (één van de weinige binnenverblijven waar je wel ‘in’ kunt kijken). De ‘paarden’ zijn moe, want ze hebben de hele dag heuvel op, heuvel af gelopen. De hoogste tijd dus om ons bezoek aan de dierentuin van Brno te beëindigen en terug te keren naar de stad.
Heb je nog tijd over ga dan nog even naar het stuwmeer door een klein stukje door te lopen langs de weg en dan links af te slaan bij het water (het maakt niet uit aan welke kant van het water je loopt). Aan het einde van het voetpad kan je via een trap op de stuwdam komen. Je komt zo helaas niet bij het strand. Daarvoor moet je met de auto en je even laten informeren over de route die je het beste kan nemen.
