Waterschoenen meenemen naar Kroatië en Montenegro? Doen!

Je kent ze vast wel… Van die mensen die alle waarschuwingen in de wind slaan en gewoon hun eigen gang gaan. Zo iemand die denkt ‘dat zullen we nog wel eens zien’. En ‘dat zal zo’n vaart toch niet lopen’. Of ‘het zal toch allemaal wel meevallen’. Mensen die eerst zelf hun hoofd moeten stoten voordat ze durven toe te geven dat je misschien wel gelijk had toen je zei dat ze het beter wel, niet of anders konden doen. Als ze dat al durven toe te geven. Zo iemand als ik dus. Want waarom zou je eigenlijk ook waterschoenen meenemen naar Kroatië en Montenegro? En nee, het viel niet echt mee dus…

Het is tijdens onze roadtrip door Zuidoost-Europa dat we op weg terug naar het noorden aan de kust van Montenegro verblijven. In Petrovac om precies te zijn; een klein stadje met een gezellige boulevard en één van de weinige zandstranden in deze regio (of in ieder geval een strand wat daarvoor door kan gaan). Vanuit Petrovac maken we een uitstapje naar Zanjiice een gehucht op een landtong ten noorden van Budva. Zanjice heeft een mooi strand, maar op de plek waar wij zitten – de plek waar de boten naar Fort Mamula en the Blue Cave vertrekken – bestaat het ‘strand’ uit betonnen platen die overgaan in rotsen.

Natuurlijk was ik gewaarschuwd. Had ik gelezen dat waterschoenen meenemen naar Kroatië en Montenegro raadzaam is. Omdat de stranden aan de Adriatische Zeekust voornamelijk bestaan uit kiezels of erger nog, uit rotsen of betonnen platen. En omdat tussen die rotsen zee-egels kunnen zitten. Dat had ik wel gelezen ja, maar blijkbaar heb ik dat niet vertaald in een structurele toevoeging aan mijn paklijst. Voor zoon I had ik wel nieuwe waterschoentjes gekocht, maar ik heb er blijkbaar niet aangedacht ook voor de andere kinderen speciale waterschoenen in te pakken. En dat terwijl ik een doos vol met waterschoentjes in alle maten heb staan (met dank aan de zwemles).

Dus heeft niemand van ons waterschoenen aan als we in Zanjice zijn, want die van zoon I liggen – vanzelfsprekend zou ik haast zeggen – in het appartement. En dat waterschoentjes echt heel handig zijn om te voorkomen dat je met je blote voeten in een zee-egel gaat staan, ondervindt zoon M daar en dan aan den lijve. Hij gaat zwemmen en komt terug met een aantal zee-egelstekels in zijn voet. Hij huilt dikke tranen. Niet van de pijn hoor, maar omdat hij vindt dat het de schuld is van zoon P dat die stekels nu in zijn voet zitten. Deze kinderlogica ontgaat mij enigszins, niet in de minste plaats omdat ik voel dat het eigenlijk MIJN schuld ik dat die stekels in zijn voet zitten.

Zo schuldig als ik me voel, zo relaxed is hij eronder. Ik google even wat te doen, terwijl we nog wat drinken op het terras. Sommige zee-egels zijn giftig, sommige niet. Sommige stekels lossen vanzelf op, andere niet. Wel eruit halen met een pincet of toch maar niet. Ik word er niet veel wijzer van. Als we terugkomen in ons appartement doen we een poging de stekels met een pincet uit de voet van zoon M te halen. Maar de voeten van zoon M… die zijn heel gevoelig. Het maakt niet uit hoe je ze aanraakt, het kietelt altijd. Hij spartelt dan ook hevig tegen en zet het op een gillen. Niet ok in een stil appartementencomplex. We stoppen dus maar voordat we de politie op ons dak krijgen.

De volgende dag zetten we zoon M onder het mom ‘baat het niet dan schaadt het ook niet’ met zijn voet in een teiltje met warm water en azijn. De azijn zou de stekels op moeten lossen, maar jammer genoeg lost er niets op. Een nieuwe poging om de stekels eruit te krijgen met een pincet mislukt wederom jammerlijk; zoon M gilt het hele complex al bij elkaar als ik alleen maar met de pincet naar zijn voet wijs. Toch zijn we er niet helemaal gerust op. We hebben behoefte aan advies (of geruststelling) van iemand die er verstand van heeft. Komt het even goed uit dat er een medische post aan het einde van ons straatje zit.

De dokter spreekt inderdaad geruststellende woorden en suggereert een alternatief huis-tuin-en-keuken-middel. We moeten de voet van zoon M insmeren met olijfolie, in een plastic zak doen en in de zon leggen. Daarna kunnen we de stekels er zo uit masseren volgens de dokter. En als dat niet lukt en zoon M heeft er ook geen last van, gewoon laten zitten. Zo gezegd, zo gedaan. We parkeren zoon M met een iPhone in de schaduw op het balkon met zijn voet in een blauwe plastic zak in de zon. Na een uur heeft hij het wel gezien. We doen verwoede pogingen de stekels eruit te masseren, maar dat lukt voor geen meter terwijl zoon M het appartementencomplex bij elkaar krijst… Het resultaat van een halve dag gedoe; de stekels zitten er gewoon nog in. Heeft zoon M er last van? Nee. We geven het op…

De rest van de vakantie blijven de stekels zitten waar ze zitten. Tot mijn verbazing belemmeren ze zoon M op geen enkele manier. Zijn voet wordt niet rood of dik en lopen doet geen pijn. Ik neem dus maar aan dat hij het geluk gehad heeft dat hij in een niet-giftige variant is gaan staan en dat de afgebroken stekels niet zo lang zijn. Niet dat dat wat afdoet aan mijn schuldgevoel… Eenmaal thuis valt me op dat de zwarte puntjes in de voet van zoon M langzaamaan verdwijnen. Het duurt nog een paar weken en dan zijn ze eindelijk alle drie weg. Opgelost. Eind goed, al goed…

Dus… Als je net iets minder eigenwijs bent dan ik, neem dan van mij aan dat waterschoenen meenemen naar Kroatië en Montenegro echt de moeite waard is. En niet alleen voor de kinderen; pak gerust ook een paar in voor jezelf (en je partner). Met schoenen loop je een stuk prettiger op al die kiezelstranden en het bespaart je ook vervelende vakantiesouvenirs in de vorm van zee-egelstekels in je voet.

Ben je net zo eigenwijs als ik; laat dan maar. Want dan weet ik precies wat je nu denkt… En hopelijk valt het in jouw geval dan wel mee.