Het noorden van Albanië wordt gekenmerkt door de Albanese Alpen; een prachtig ruig berggebied met in de dalen kleine traditionele dorpjes. Aan de voet van dit gebergte ligt het Komanmeer (Komani Lake). Via onze camping – Lake Shkodra Resort – boeken we een dagtocht naar het Komanmeer. Omdat zich niet meer campinggasten aanmelden, lijkt het een privétour te worden.
Met de auto naar het Komanmeer…
Voor de verandering hebben we deze ochtend de wekker gezet. En dat blijkt geen overbodige luxe; het was ons anders nooit gelukt om half 8 klaar te staan. We sturen zoon P nog snel naar het campingrestaurant voor een brood en dan stappen we in de auto die voor ons klaarstaat. We besluiten op het laatste moment toch een autostoeltje voor zoon I mee te nemen; dat lijkt ons wel zo veilig (en handiger dan op schoot).
De auto brengt ons al broodjes smerend naar Shkoder. Daar blijkt dat we moeten overstappen. In een vol busje. We passen er net bij; er zijn vijf zitplekken over dus de autostoel verdwijnt achterin. Tot zover ons door de camping beloofde privétripje… Het eerste half uur van de dagtocht naar het Komanmeer gaat nog over een goede weg, de vijf kwartier daarna slingeren en hobbelen we langzaam over een onverharde weg door de bergen richting het haventje. We waren al gewaarschuwd dat dit tochtje de schokbrekers van onze eigen auto waarschijnlijk geen goed zou doen. En dat is dus zo.
De kindjes houden zich goed ondanks het heen en weer geschud en het feit dat alle elektronica zich naast de autostoel in de achterbak bevindt. Zoon P leest in ruim anderhalf uur onverstoorbaar een boek uit, dochter F en zoon M zingen liedjes en hebben lol en zoon I houdt zich heel rustig bij mij op schoot. Als het gehobbel sommige kindjes teveel dreigt te worden, doen we een bescheiden stoelendans, maar de sfeer blijft prima.

Koman
Ein-de-lijk – zelfs ik heb nu toch echt wel genoeg van dat gehobbel en geslinger – komen we via een tunnel aan de andere kant van de dam – het Komanmeer blijkt een stuwmeer – bij een piepklein haventje. Het is een postzegel met aan twee kanten water en aan twee kanten kleine winkels en restaurantjes. De mensen die met de ferry naar Fierze willen, kunnen zich in het kantoortje vervoegen voor een kaartje, de rest moet wachten op de boot voor de day-trip. Het is pas tien uur maar alweer moordend heet, dus kopen we wat koude drankjes en drinken die op de stoep van een winkel – want in de schaduw – op.
Als de reisleiding ons informeert dat we op de boot kunnen, moeten er nog wat kinderen plassen en poepen. Plassen is geen probleem (dat doen we gewoon ergens achter het laatste huis in de bosjes), maar poepen… Er is in Koman één toilet en dat zit op slot. Het kost even voor ik erachter ben waar de sleutel te vinden is en ‘m ook daadwerkelijk heb (bij Captain Mo’s). Gelukkig gaat het daarna allemaal soepel – het toilet is schoon en er is wc-papier – en zo springen we nog net op tijd aan boord. Met een beetje indikken passen we er alle zes net bij…

Op de boot
Als de boot vertrekt, blijkt dat we de beste plekken hebben; grenzend aan de voorplecht, waar je ook kunt lopen en zitten en prachtig uitzicht hebt. De rest van de smalle boot bestaat uit banken (aan weerszijden) met daar tussenin tafels. Enige minpuntje is dat ze de loopplank niet ophalen waardoor deze de hele tocht als een soort duikplank vooruit blijft steken. Extra goed opletten met de kinderen dus. We varen zo’n anderhalf uur en ook dat doorstaan de kindjes prima. Ze eten een appeltje en zitten afwisselend buiten en binnen. Het landschap is mooi; hoge begroeide berghellingen met hier en daar een huis, rijzen op uit het groen-blauwe water en steken scherp af tegen de felblauwe lucht. Af en toe komen we een andere boot tegen, meestal kleine bootjes van bewoners, maar ook de autoferry van Fierze naar Koman.
We varen eerst over het Komanmeer en dan draaien we een rivier (de Drina) op. We leggen aan bij een wit kiezelstrand tegenover een hotel. Een mooi hotel prachtig gelegen in the middle of nowhere. Je vraagt je af wie erheen gaat. Het water is hier ijzig koud, maar er moet en zal gezwommen worden. Zoon P ligt als één van de eersten in het water en zwemt de rivier over om een kijkje te nemen bij het hotel. Sander en dochter F durven het ook aan alhoewel ze niet zo ver bij het strand weggaan. De rest komt niet verder dan zijn of haar voeten. De jongetjes gaan in plaats daarvan maar met de bob-de-bouwer-auto’s spelen en met stenen gooien (hoewel dat niet mag). Het leidt uiteindelijk ook tot een bloedbad als zoon I een goed gemikte steen op de neus van zoon M gooit…


Albanese lunch
We varen een klein stukje terug voor de lunch in een authentiek Albanees guesthouse op een heuvel. Het heeft twee basic slaapkamers met drie bedden en een badkamer. Elektriciteit is er twee uur per dag (na zonsondergang). Een terras hoger wonen de eigenaren en daar eten we ook met z’n allen aan een lange tafel. Behalve brood en rauwkost krijgen we huisgemaakte feta, zure groenten, gebakken groenten, gebakken vlees, tzatziki en soep. Het is heerlijk. En we hebben van hierboven een prachtig uitzicht over het meer. Voor wie wil is er daarbij een glas Raki en anders water. Zoon I heeft al snel de paarse speelgoedauto van de peuter des huizes geconfisqueerd. De beschikbare melodietjes wisselen elkaar in hoog tempo af. De bewoners vinden het wel lollig en moedigen hem vooral aan te blijven zitten. Niet dat hij anders van plan is trouwens…


Waterpret
Na het eten is het tijd voor wat waterpret. Er is een drijvend platform in het water waar je vanaf de kant naartoe kunt lopen. Bijna alle deelnemers aan de tour nemen wel even een verkoelende duik. Het is dan ook een drukte van belang op het platform. Er wordt vanaf gesprongen en gedoken; alleen of samen. Zelf zoon I wil meedoen alhoewel zelf springen nog net een stap te ver is. Dochter F wordt ergens onderweg gestoken door een bij. Ze schrikt er behoorlijk van. We halen de angel eruit, zuigen de beet uit en ze krijgt er wat azijn op van één van de dames des huizes. Zoon P verlegt het waterplezier door te vragen of hij ook van de boot af mag springen. Dat mag en omdat goed voorbeeld goed doet volgen, wil de rest dan ook. Maar dan gaan we ineens weg en moeten we snel alle spulletjes verzamelen – inclusief het door zoon I in het water gegooide lenskapje van het fototoestel (die gelukkig door een aardige jongen opgedoken wordt) – en aan boord springen.

Terug naar de camping
We varen weer terug naar het haventje van Koman, kopen opnieuw wat verkoelende drankjes en stappen in het gereedstaande busje. Dit keer zetten we de kinderen wel achter schermpjes (om de beurt) en zit zoon I wel in zijn autostoel. Om half 7 stappen we in Shkoder over in onze privétaxi die ons terugbrengt naar de camping. Daar aangekomen spoeden we ons naar het restaurant voor een snelle avondhap in de vorm van pizza en friet. Iedereen is moe, maar voldaan. Een dagtocht naar het Komanmeer is hartstikke leuk, maar de weg er naartoe is niet erg geschikt voor mensen (en kinderen) die last hebben van wagenziekte…
Wij betaalden 35 euro per persoon voor deze dagtocht naar het Komanmeer. Voor zoon I (2) hoefden we niet te betalen.
