Lekker naar het zwembad; dat is het eerste dat we doen als we rond vijf uur op de camping aankomen. We zijn de hele dag onderweg geweest en de kinderen zijn wel toe aan een beetje beweging. Bovendien is het hartstikke warm – zo’n 35 graden – dus zijn ze ook wel toe aan wat verkoeling. Eigenlijk moeten we eerst de nieuwe tent opzetten. Maar als we dat doen, hebben we weer geen tijd en aandacht voor de kinderen. En daar hebben ze na zo’n lange reisdag wel recht op, vinden wij. Dus stellen we het opzetten van de tent uit en kiezen ervoor eerst iets te doen wat zij leuk vinden.
Als we om half 7 weer bij onze camperbus terug zijn, ontstaat een nieuw dilemma. Eerst de tent opzetten of eerst eten? De kinderen zijn moe van een lange reisdag en hebben honger. Die worden er vast niet gezelliger van als ze nog een uur moeten wachten. Dus eerst maar eten, besluiten we. De tent kan nog wel even wachten.
Om een uur of 8 zijn we weer terug bij de camperbus. De kinderen hebben hernieuwde energie en storten zich vol overgave op de speeltoestellen. Hebben wij ein-de-lijk tijd om de tent op te zetten. Het is de eerste keer dat we met onze camperbus op vakantie zijn. We kochten ‘m drie maanden geleden, vlak voor de geboorte van onze vierde. En nu hij zeven weken oud is, zijn we er voor het eerst mee weg. De tent – een speciale bustent die je aan de zijkant van de bus kan bevestigen – kochten we een paar weken geleden.
Het is de eerste keer dat we de zak van de tent openritsen. Er komt een enorm stuk zeildoek uit in verschillende kleuren, zes van die flexibele stokken, een zakje haringen en een grondzeil. We kijken elkaar aan; dat moet lukken. Vol goede moed beginnen we allebei aan het zeildoek te sjorren in een poging te ontdekken hoe we dat om kunnen vormen tot een tent. Dat blijkt nog niet zo makkelijk. Het is onduidelijk waar de stokken – drie van de ene lengte en drie van de andere – precies in moeten. En dat blijft ook zo nadat we van alles geprobeerd hebben.
We zoeken in de tas naar een aanknopingspunt; een tekening of iets dergelijke. Die blijkt er te zijn, maar zelfs daarmee wordt het niet echt makkelijker. Het is ondertussen half 10, het zweet staat ons in de bilnaad en het begint te schemeren. Ons humeur is gedaald tot donker diepzeeniveau en echt aardig zijn we ook niet meer tegen elkaar. De kinderen vermaken zich nog prima. En dat is allang fijn, want een stel zeurende kinderen erbij had in deze situatie vast geen goed gedaan.
Dat is het moment waarop de buren – die tot dan toe waarschijnlijk met een goed glas wijn en het nodige leedvermaak ons tent-opzetschouwspel als ware het een reallife tv-soap vanuit hun campingstoel gadegeslagen hebben – het echt niet meer kunnen aanzien en ons te hulp schieten. En dan blijkt maar weer dat vier meer weten dan twee. De stokken gaan door de juiste ‘tunnels’ en gaten en binnen no-time staat de tent netjes tegen de camperbus aan.
Ongelofelijk, hoe ingewikkeld iets kan zijn als je geen idee hebt en hoe simpel het is als je weet hoe het moet. We bedanken de buren voor hun hulp en zoeken alle kinderen bij elkaar. Het is tien uur en donker. De hoogste tijd om te gaan slapen. Terwijl de één de kinderen klaarmaakt om naar bed te gaan, maakt de ander de bedden in orde. Morgen is er weer een dag…
Na deze ervaring in de categorie ‘dat overkomt alleen anderen’, raden wij iedereen aan om je nieuwe tent (of vouwwagen) voor de vakantie een keer op te zetten. Om te oefenen. Als je wacht met de eerste keer een tent opzetten tot op vakantie, dan loop je het risico op net zo’n ervaring. Oh nee, dat overkomt jou/jullie natuurlijk niet…
