Wit-Rusland is een groot land dat maar op een relatief klein aantal plekken bewoond wordt. De rest bestaat uit prachtige ongerepte natuur; (oer)bossen, moerassen, meren en graslanden waar onder andere wolven, beren, bizons, elanden en wilde katten leven. Vijf bijzondere ecosystemen zijn door UNESCO aangewezen als beschermd natuurgebied; het grensoverschrijdende Belavezhskaya Pushcha park in het westen (waar Wit-Rusland grenst aan Polen), Berezinsky Biosphere Reserve 100 kilometer ten noorden van Minsk, Narachansky National Park ten westen van Minks, Braslavskiye Ozera National Park in het noordoosten en Pripyatsky National Park in het zuiden van het land.
Tijdens onze roadtrip door Wit-Rusland bezoeken wij Berezinsky Biospere Reserve. Dit park is opgericht in 1952 om de zeldzame dieren in de regio te beschermen. De kinderen verheugen zich enorm op ons bezoekje aan dit natuurgebied. Het idee dat we misschien wel een wolf of een beer tegenkomen, vinden ze reuze spannend.
Tourist Complex Nivki
We hebben een huisje geboekt op toeristencomplex Nivki. Een minuut of tien nadat we de grens van het park gepasseerd zijn, zien we rechts van ons een zijweg en een aantal borden waarop wel eens ‘Nivki’ had kunnen staat, maar dat kan Michal niet zo snel ontcijferen in het Cyrillisch. We rijden nog even door en slaan dan linksaf ter hoogte van Domzarycy; het enige en bijzonder Oost-Europees aandoend dorp in het reservaat. Na drie kilometer staan we voor een toegangshek, waar een nors kijkende bewaker ons uiteindelijk doorlaat. Hij gebaart naar links en gromt ‘hotel!’. We rijden er maar even heen om te vragen waar we heen moeten. We zien een jong stel en Sander spreekt ze aan in de hoop dat ze Engels spreken (die kans is aanzienlijk groter bij de jongere generatie). Tot onze verrassing blijkt de jongeman degene te zijn met wie Michal mailcontact gehad heeft. Artem springt in zijn auto en begeleidt ons naar ons huisje (inderdaad daar waar we eerder langskwamen).
Ons huisje is één van de verste huisjes op een groot open terrein. Midden op het terrein staat een glijbaan en omdat er verder niemand is, kunnen de kinderen zich even lekker uitleven. Ons houten hutje – geïsoleerd met paardenhaar tussen de balken – bestaat uit een woonkamer, twee slaapkamers met elk drie bedden en een badkamer, waar het ontzettend naar bieten stinkt; waarschijnlijk door het ‘grijze’ water dat ze hier gebruiken voor de wc (dat hier trouwens niet grijs, maar geel is). Het is heerlijk warm in ons hutje; in het midden van de ruimte staat een schoorsteen waarvan de stenen aan alle kanten warmte uitstralen vanwege een houtvuurtje binnenin. Michal vraagt nog even hoe wij dat vuur morgen zelf kunnen maken, maar dat blijkt helemaal niet nodig; de volgende ochtend is het nog net zo aangenaam warm.
Lokale gerechten in het restaurant
We vragen Artem of we wat kunnen eten in het restaurant, want de kookgelegenheid in ons huisje is niet optimaal. Dat kan natuurlijk en dus vervoegen wij ons om kwart over 6 in het lege restaurant voor het nationale gerecht: Draniki. Aan een grote houten tafel eten we aardappelpannenkoekjes gevuld met vlees of champignons. De kinderen vinden het niet echt lekker…
Na een heerlijke nacht in ons hutje, smeren we de meegebrachte broodjes en maken ons klaar om te vertrekken. Als we, de buikjes rond, op het punt staan de deur achter ons dicht te trekken om op zoek te gaan naar wilde dieren, klopt de manager van Nivki aan. Of we klaar zijn voor ons ontbijt? Met een stalen gezicht stappen we met haar mee naar het restaurant. Daar staat een overvloedig gedekte tafel voor ons klaar. Heerlijkheden als gebakken eieren met spek en broodjes met dikke plakken salami worden afgewisseld met gruwelijkheden als naar nat karton smakende warme pap (Sander en Michal wagen het dit te proeven, de kinderen trekken al wit weg bij het idee alleen), pannenkoekjes met te veel witte kaas en een wel lekkere salade van tomaat, ei, mayonaise en kaas. Na verwoede pogingen een serieus gat te slaan in dit veel te grote tweede ontbijt van de ochtend, gaan we alsnog op stap.
Museum
We rijden terug naar Domzarycy waar we onze contactpersoon Artem weer ontmoeten. Hij heeft een programmaatje voor ons in elkaar gedraaid waarmee we in een halve dag iets van het Berezinsky reservaat kunnen zien en dat ook leuk is voor de kinderen. We beginnen met een rondleiding door het museum. Het is een aaneenschakeling van natuurscènes met daarin opgezette dieren. Artem vertelt dat ze allemaal dood gevonden zijn en voor educatieve doelen zijn opgezet. We zien beren en wolven, everzwijnen, elanden en herten. Zoon P is van elk dier danig onder de indruk en wil precies weten hoeveel ervan in het park leven. Vooral de opgezette bizon vindt hij bijzonder. Het is een ondersoort die alleen in Wit-Rusland leefde maar uitgestorven is. Ze proberen deze terug te kruisen door bizons uit Rusland en elders in Europa met elkaar te fokken. De andere kinderen vinden het vooral leuk om onder het hek door de beesten aan te raken, geen probleem want onze gids doet dat zelf ook te pas en te onpas en er is verder toch niemand.
Op de eerste verdieping bevindt zich eenzelfde een expositie, maar dan met opgezette vogels. Hier zien we veel vliegers die we ook in ons eigen land hebben. Vogels die vaak ook Berezinsky aandoen als tussenstop tijdens de wintertrek. De roofvogels maken nog wel indruk maar alle meesjes, eenden en vinkjes zijn toch echt minder indrukwekkend dan de grote zoogdieren van beneden. De kinderen lopen al snel rondjes door de ruimte over de voetstappen die op de grond geplakt zijn.
Discovery trail
Hierna is het tijd voor een druilerige wandeling over de discovery trail door het park. Deze is deels gemaakt van houten planken, deels lopen we gewoon over de bosgrond. Zoon I begint moe te raken en wil alleen nog getild worden. De anderen dartelen rond en kunnen zich wel vermaken met het zoeken naar takken, paddenstoelen en het volgende informatiebord. We zijn blij dat Artem ons begeleidt, want de route staat niet op alle kruispunten even helder aangegeven.
Halverwege komen we bij een overgroeid moeras. Je ziet bomen en gras voor je, maar als je die kant oploopt dan kun je zomaar door de bodem zakken, waarschuwt Artem. In het verleden zijn hier ook echt wel mensen verdronken. De kinderen kijken wat angstig. Michal beklimt met de drie oudste kinderen de gammele uitkijktoren, maar helaas is het uitzicht over het moeras niet geweldig vanwege het grijze weer. Naast de uitkijktoren staat het huisje van Swampy Man; een geest die in het moeras woont en mensen opeet die zich in zijn gebied begeven. Deze legende – die wij braaf vertalen voor de kinderen – doet de spanning verder toenemen. En dan gaan we ook nog via een loopplank het moeras in. Zoon P durft nog wel voorzichtig op het mos te gaan staan – met vasthouden van Sanders hand – maar de anderen wagen zich er maar niet aan. Artem plukt cranberries die hier in het wild groeien. We proeven ze, maar ze zijn zo verschrikkelijk zuur dat de gezichten van de kinderen spontaan in de kreukel plooien en er heftig gespuugd en gegild wordt.
Forest Zoo
Als afsluiter van de wandeling eindigen we in een kleine dierentuin. Hier bevinden zich enkele hokken met daarin zoogdieren uit het park. Ook hier lijkt de opzet wel goed te zitten: onze gids verzekert ons dat het dieren zijn die in het woud gevonden zijn en allemaal iets hadden waardoor ze in het wild niet konden overleven. De bizon heeft een vergroeide rug, één van de elanden had twee gebroken achterpoten (en strompelt inderdaad wat ongelukkig door het hok). Bijzonder is vooral het mannetjeshert dat bronstig blijkt te zijn. Hij burlt erop los en als de gids aan het hok rammelt komt hij gevaarlijk aangestormd met zijn gewei vooruit gestoken. Dat is natuurlijk koren op de molen van zoon P die het beest ook een paar keer opfokt. Tot wij hem vragen het arme dier verder maar met rust te laten…
Nat en koud stappen we weer in de auto. Wij kijken terug op een heel geslaagde dag. En ook de kinderen zijn vol van ons bezoek en er wordt volop nagepraat (‘Weet je nog dat hert…!’). De combinatie museum, wandeling en dierentuin bleek een schot in de roos. Ze zullen ons bezoek aan Berezinsky Biosphere Reserve twee maanden later noemen als één van hun hoogtepunten van 2015.
Kosten
Ons bezoek aan Berezinsky Biosphere Reserve kostte ons ongeveer 55 euro voor één nacht in Tourist Complex Nivki inclusief avondeten en ontbijt en ongeveer 31 euro voor onze rondleiding door het museum en het park.
