Svansele is zoals veel dorpen in Zweeds Lapland; uitgestrekt met hier en daar een huis. Straatnamen zijn bijna niet te vinden en de huisnummers moet je van de brievenbussen aflezen. Annemarie en ik hebben geen idee waar we moeten zijn, dus rijden we op de enige kruising in het dorp in eerste instantie maar rechtdoor. Tot we het dorp weer uit rijden en we onze bestemming voor vanochtend – Lappland Emotions – niet gezien hebben. We besluiten te keren. Weer terug op de kruising slaan we rechtsaf. Aan de huisnummers te zien, gaan we de goede kan op. Maar als het alweer even geleden is dat we een huis passeerden en we om ons heen alleen nog maar bomen zien, beginnen we te twijfelen. We willen keren, maar dat kan nergens. Dan zien we in de verte een grote groene vlakte en een huis. Een mooie plek om om te draaien, denken wij. Het blijkt onze eindbestemming te zijn…
Lappland Emotions
Lappland Emotions is het bedrijf – of beter nog het leven – van Marie-Line en Arnaud, die vooral ’s winters allerlei buitenactiviteiten aanbieden met, maar ook zonder husky’s. Sledetochten bijvoorbeeld. In de zomer kan je bij hen cani-hiken; wandelen met husky’s in Zweeds Lapland. Als we uit de auto stappen worden we allerhartelijkste welkom geheten door Marie-Line. Achter ons blaffen de honden hun begroeting. Ook haar man Arnaud komt ons een hand geven. We nemen plaats in de tuin op de bankjes rond de vuurplaats. Ik kijk om me heen. Wat een fantastische plek is dit. Voor me zie ik een grote glooiende tuin omgeven door bos, Met in de verte de typische buisachtige vorm van een sauna in het groene gras. Achter me zie ik het familiehuis, maar daarnaast een tweede huis, de trampoline, de blauwe quads op de ‘parkeerplaats, de kennel met de husky’s…
Marie-Line en Arnaud zijn echte buitenmensen en komen oorspronkelijke uit Straatsburg in Frankrijk. Daar hadden ze al husky’s en organiseerden ze huskytochten, maar er was vaak te weinig sneeuw. Het verlangen naar echte winters met dikke pakken sneeuw en dagenlange sledetochten met de honden nam toe. En drie jaar geleden besloten ze de stap te wagen, hun hele hebben en houden in te pakken en met hun drie kinderen – de oudste was toen 12 – naar Zweden te verhuizen. En nu wonen ze dus hier in Svansele met hun kinderen (die volledig ingeburgerd zijn en niet meer terug willen) en de honden. Het is mooi om te zien hoe ze hier zo zichtbaar in hun element zijn.
De voorbereidingen
Terwijl we wat drinken legt Marie-Line ons vol enthousiasme in het Engels, afgewisseld met Franse woorden en zinnen uit wat we gaan doen. We gaan cani-hiken, wat zoveel betekent als een boswandeling maken terwijl je vastzit aan een hond. Ze legt ons uit dat we een band om onze heupen krijgen waaraan ze de lijn van de hond bevestigt. Die hond zal zeker in het begin – want enthousiast – behoorlijk trekken. Toch mag je de lijn niet aanraken want dan snijdt het materiaal in je handen. Je moet de hond dus afremmen door je gewicht naar achteren te verplaatsen. Letterlijk met je hakken in het zand dus… Het klinkt allemaal logisch, dus we gaan ons klaarmaken.
We trekken onze stevige wandelschoenen aan, smeren nog wat extra zonnebrandcrème en anti-muggenspul op en twijfelen of we een trui aanmoeten… We besluiten het niet de doen en melden ons bij Marie-Line om kennis te maken met de honden. Annemarie – die niet zo’n hondenfan is – kijkt wat angstig als Marie-Line aan komt zetten met een hond die veel wegheeft van een wolf. Maar gelukkig blijkt Chinook een ontzettende lieve en rustige hond die prima in staat is om Annemarie tenminste tijdelijk over haar angst voor honden heen te helpen.
Zelf heb ik iets minder geluk. Als ik me in mijn tuigje gehesen heb, word ik vastgemaakt aan Alvin. Alvin is een man, die graag stoer doet. Hij wil gaan. Nu. En hij wil voorop; ook al is die plek gereserveerd voor Marie-Line en Luna. Hij springt en trekt en het ik moet me constant schrap zetten om niet omver getrokken te worden. De idee is dat de hond zijn tempo na een paar minuten aanpast aan dat van jou, maar dat wil Alvin niet. En dat ziet Marie-Line ook. Ze besluit onze honden te ruilen en zo ga ik verder met de lieve Luna en houdt zij Alvin de rest van onze wandeling in bedwang.
Wandelen met husky’s
Het eerste deel van de tocht lopen we over een zandpad, maar al gauw gaan we linksaf het bos in. Hier in geen pad, maar Marie-Line weet de weg. Dode takken knappen onder onze voeten en vogels fluiten in de bomen. We moeten opletten dat we niet struikelen over boomstronken. Het is heerlijk om zo samen met de honden door het bos te wandelen. Het tempo zit er goed in en we zijn blij dat we de truien in de auto hebben laten liggen. Na drie kwartier in de wildernis komen we weer uit op het bospad en lopen we terug naar het huis van Marie-Line en Arnaud.
Kennismaken met de andere honden
Na een verkoelend glas drinken en een echt Zweeds kaneelbroodje (kanelbullar) leidt Marie-Line ons rond in de kennel. Marie-Line en Arnaud hebben meer dan 30 husky’s; Siberische en Groenlandse. Je zou denken dat het makkelijk is om beide rassen uit elkaar te houden omdat de Siberische husky zoals we ‘m van de plaatjes kennen een nogal opvallende verschijning is met z’n wit/zwarte vacht en blauwe ogen, maar zo eenduidig is het blijkbaar niet. De honden zitten meestal per paar in een buitenhok met elk een eigen – geïsoleerd – binnenhok. Marie-Line is duidelijk verzot op de honden en vertelt honderduit over elk dier. Over de onderlinge (familie)banden, de karakters en talenten van elke hond. We mogen in alle hokken om even kennis te maken en de honden te aaien. Ze zijn eigenlijk allemaal even enthousiast, lief en aaibaar.
Overnachten bij Marie-Line en Arnaud
Ter afsluiting van ons bezoek krijgen we nog een rondleiding over het terrein. Want je kunt hier niet alleen ‘even’ langskomen om met husky’s te wandelen. Je mag ook langer bij Marie-Line en Arnaud verblijven, all-inclusive of zelfvoorzienend met elke dag een leuke buitenactiviteiten. In de winter kan je meerdaagse trektochten maken met de husky’s; we zien de verschillende sleden in de schuur staan. Het blauwe huisje naast het huis van het gezin blijkt een B&B met drie slaapkamers en een badkamer, maar zonder gemeenschappelijke ruimte of keuken. Beneden aan de linkerkant ter hoogte van de bosrand staan nog twee accommodaties (zelfvoorzienend); een huis voor zes personen dat ook geschikt is voor mensen in een rolstoel en een schattig huisje – mijn favoriet – waar je met z’n vieren in kan slapen. Vlak achter de huizen staat het kokervormige saunagebouwtje waarvan de ronde achterwand van glas is zodat je over het Zweedse landschap uitkijkt terwijl je binnen zit…
Of we nog iets willen lunchen vraag Marie-Line voordatwe weer in de auto stappen. We zeggen dat we nog wel iets bij ons hebben, maar daar neemt ze geen genoegen mee. Ze kan best een broodje met kaas voor ons maken. Nou ok dan. We lopen mee naar binnen in hun gezellige huis. Marie-Line smeert echte Zweedse (ronde) broodjes met kaas. Of we er een eitje bij willen? We durven geen ‘nee’ te zeggen, dus knikken we ‘ja graag’. Met een lunchzakje in onze handen zeggen we Marie-Line en Arnaud gedag, bedanken hen hartelijk voor de gastvrijheid en stappen in de auto. Terwijl we wegrijden, kijken we nog één keer om. Wat een ontzettend fijne plek is dit. En wat een lieve en enthousiaste mensen zijn Marie-Line en Arnaud. Hoe heerlijk zou het zijn als je hier in de winter een geheel verzorgde week door kan brengen. Ik ga er nu alvast van dromen…
Wil je meer weten over Lappland Emotions, kijk dan eens op hun website: www.lapplandemotions.com
