Misschien is er iemand die ze gemist heeft de afgelopen maanden… Misschien ook niet. Hoe het ook zij, het is een beetje stil geworden qua maandoverzichten op Reiswijzer kids&co. Sinds januari 2016 schreef ik die elke maand. Tenminste, dat probeerde ik. Maar dit jaar kwam de klad er een beetje in. Geen idee waarom. Ik was gewoon te druk met andere dingen. Met genieten misschien wel. Want 2018 was best een goed jaar. Natuurlijk, ik had mijn mindere momenten, maar overall mag ik niet klagen…
Dat komt denk ik ook, doordat het zulk heerlijk weer was. Bijna een half jaar zomer hebben we gehad. En wie mij kent, weet dat ik – als koukleum – floreer bij warmte. Dat ik daarvan ontspan en dat ik ontspannen gewoon een leuker mens ben (want meer geduld en beter in mijn vel). Het lukt in 2018 dan ook best goed om mooie momenten te verzamelen; de opdracht die ik mezelf meegegeven heb voor dit jaar. Om bewuster te genieten van de dingen die ik zie, doe en meemaak.
Er lijkt dit jaar ook een einde te komen aan het rouwproces waar ik al ruim twee jaar inzit. Nee, de boosheid en alles wat daar aan gevoelens omheen draait, zijn niet weg – één van mijn goede voornemen voor 2019 is dan ook om daar nog wat aan te doen – maar die gevoelens zijn niet langer allesoverheersend. En dat maakt dat ik in de basis veel rustiger ben. En dat voelt fijn. Ook richting de kinderen…
Omdat de maandoverzichten (of tweemaandelijkse overzichten) er het grootste deel van dit jaar bij ingeschoten zijn, kijk ik in dit jaaroverzicht 2018 nog één keer terug naar afgelopen jaar. Niet naar de reisjes die ik maakte – dat deed ik al in mijn terugblik op het reisjaar 2018 – maar naar hoe het ging in Huize Reiswijzer kids&co en welke (andere) leuke dingen we gedaan hebben.
Januari
In januari begin ik met mijn opdracht voor 2018: om veel mooie momenten te verzamelen. Dat lukt de eerste twee weken nog prima – want ik doe leuke dingen waar ik bewust van geniet – maar al snel neemt de waan van de dag het over. Kinderen, clubjes, werk…. Ik ga weer op de automatische piloot. En dan schiet het bewust genieten er behoorlijk bij in. Bovendien vind ik het in de winterperiode moeilijker om iets te ondernemen. Om in mijn eentje op stap te gaan. En dan ook nog eens te genieten…. Ik blijf liever binnen in mijn warme huis.
Maar ook daar kan ik begin 2018 nog niet van genieten, omdat dit er niet bewust voor kies (als je niet naar buiten wil, dan zit je dus thuis). Gedurende het jaar word ik beter in het maken van keuzes voor mezelf. Kan ik het mezelf ook gunnen om een dag lekker binnen te cocoonen en daarvan te genieten. Om uren te puzzelen en een zak chips leeg te eten…
Toch doe ik wel het een en ander in januari… Ik begin met het Amsterdam Light Festival. Twee keer in één week. Eerst in een rondvaartboot met m’n ouders en twee dagen later alleen te voet. Het valt een beetje tegen… Met vriendin G ga ik een weekend weg. We komen niet ver, maar dat hoeft ook niet want we hebben een fantastisch B&B in Rijsbergen (bij Breda). Met open haard. It’s all I asked for… Volgt de Vakantiebeurs waar ik veel mensen spreek en ik veel mooie plekken bijschrijf op mijn wishlist… En we zijn in januari één weekend in Castricum. Het is zo warm, dat de kinderen hun jas uit willen op het strand…
Februari
Februari begint goed. Samen met de dames van Expeditie Kids Enzo en wat kinderen gaan we naar België. Het is bijzonder om te zien hoe goed al die kinderen – die elkaar niet kennen – het vanaf het moment van binnenkomst met elkaar kunnen vinden. Dat is vast geen toeval… We hebben een heerlijk weekend ook al is het weer niet fantastisch. Op de terugweg maken we nog een stop in Tongeren en gaan naar het Teseum. Een aanrader met kinderen want ze hebben een ontzettend leuke interactieve doe-tocht door het museum!
Verder is februari een beetje een saaie maand. Ik ga wandelen in Rhoon en naar de Kunsthal zonder kinderen. En ik ga naar het Kinderboekenmuseum met. Ook eet ik heerlijk bij Umami by Han.
Maart
Ook maart is geen bijzondere maand. Het is in eerste instantie ontzettend koud met gevoelstemperaturen van -15 graden en lager (vooral in mijn geval). Ik ben in Castricum – want voorjaarsvakantie – en ontkom er niet aan om op de allerkoudste dag van het jaar te gaan staan blauwbekken langs een ijsbaan. Overdag. En ’s avonds… Verder gaan we deze maand naar het Wereldmuseum in Rotterdam en naar SHIP in IJmuiden (aanrader!).
Begin maart zit ik overigens wel eindelijk bij de notaris om ons gezamenlijke huis op mijn naam te laten overschrijven. Het klinkt feestelijk, maar zo voelt het niet…
De maand eindigt gelukkig met een hoogtepunt; ik ga een weekend naar Gent met twee vriendinnen. Helaas niet naar Marseille zoals gepland. En dat brengt dan weer een hoop gedoe met zich mee om te zorgen dat we ons geld terugkrijgen (wat gelukkig relatief snel lukt).
April
Nu de zomertijd ingegaan is, gaat het meteen een stuk beter met me. En het wordt niet alleen lichter, maar ook warmer. Samen met zoon M, vriendin H en zoon L, gaan we naar Vorden om een etappe van het Pieterpad te lopen. Wat gaat dat traag met twee zevenjarigen! Het is maar goed dat we twee dagen hebben voor het stuk van 16 kilometer. Op een vrije vrijdag wandel ik de nieuwe streetart-route door Crooswijk met collega M en ik ga op een zaterdag met drie kinderen naar Museum Vlaardingen en het Klauterwoud in de Broekpolder.
Dat gezegd hebbend is april niet alleen maar leuk. Een van de kinderen klapt tegen het glas van de tussendeur aan waardoor dat in 100.000 stukjes uit elkaar spat. En na lang wikken en wegen wordt de boom in mijn tuin gekapt. Ik vind het ontzettend jammer dat de boom weg gaat, maar ben er toch van overtuigd dat dit de juiste keuze is (en dat zal gelukkig ook zo blijken te zijn). Het hele ding moet door mijn huis naar de versnipperaar die op de stoep staat (want die paste dus net niet door de deur).
Eind van de maand vertrek ik met de kinderen, de buurvrouw en zoon J naar de Belgische Kust voor een weekje kunst, strand en gezelligheid.
Mei
In mei begint de zomer. Het is prachtig weer en daar kan ik enorm van genieten na de donkere en koude winterperiode. En als het mooi weer is, wil ik graag naar buiten. Dus zit ik veel in mijn tuin. Vaak is de temperatuur zelfs ’s avonds nog lekker zodat we in de tuin kunnen eten. Dus halen we ook geregeld de barbecue uit de kast…
In de tweede week van de meivakantie ben ik kinderloos. Ik werk in die kinderloze weken altijd een woensdag extra om vrije dagen te compenseren. Maar op donderdag is het Hemelvaartsdag dus ben ik een lang weekend vrij. Ik heb ergens gelezen dat dit de tijd van het jaar is dat de Rhododendrons in bloei staan. Dus fiets ik naar Arboretum Trompenburg. En echt, de Rhododendrons zijn prachtig. Met mijn ouders ga ik dat weekend naar de fototentoonstelling Streets of the World van Jeroen Swolfs in Zaandam. Een aanrader (maar check wel even of het nog in Zaandam is voor je gaat)!
Eind mei komt er een einde aan bijna een half jaar gips voor zoon I. Eind oktober 2017 brak hij zijn vinger bij een ongeluk op school en daarbij scheurde ook zijn pees af. Het bot en de wond zijn begin 2018 genezen en ook de pees is weer aangegroeid, maar bij het oefenen blijkt dat het topje van zijn vinger steeds meer gaat ‘hangen’. Conclusie: de pees is niet strak genoeg aangegroeid. Zoon I krijgt daarom een spalkje om het topje van zijn vinger om ‘m recht te houden en een gipsen spalk erom om dat spalkje te beschermen.
Nu, na 3,5 maand, moeten we concluderen dat het spalkje maar ten dele gewerkt heeft. Het topje hangt minder, maar recht is anders. Meer zit er helaas niet in volgens de handtherapeut. Zoon I houdt het spalkje voor ’s nachts, maar voor de rest is het klaar. Enige hoop is nog dat de pees uiteindelijk straktrekt als zijn vinger groeit…
Juni
Juni is ook al zo’n fijne maand. Ik ben relaxed en ik begin te merken dat dat een positief effect heeft op de sfeer in huis. Ik heb meer geduld, de kinderen zijn rustiger en het is gezelliger. En dat is heerlijk! Ik verzamel heel wat mooie momenten door de maanden heen. Grote, maar ook veel kleintjes…
Na een heerlijk weekend in Sofia met mijn vader, volgen nog veel leuke uitjes in juni. Met de kinderen ga ik naar de Broekpolder waar de slag bij Vlaardingen nagespeeld wordt en een heus Middeleeuws kampement verrezen is met tenten, kraampjes en middeleeuwse activiteiten. Twee keer per dag wordt de slag uit 1018 nagespeeld voorafgegaan door een hilarische kinderversie. Ontzettend leuk om mee te maken. Het weekend daarna ga ik met de buurvrouw naar Nijmegen voor een stadswandeling en een wandeling door de Ooijpolder. En het laatste weekend van juni breng ik met drie kinderen een bezoek aan de Vestingdriehoek.
Juli
In juli nadert het einde van het schooljaar. En dat is druk (want nog allerlei uitstapjes), maar ook spannend. Twee van de drie kinderen op de basisschool presteren namelijk al het hele jaar onder hun kunnen. Waar het aan ligt; ik heb geen idee. Geen klik met de juf? Faalangst? Geen zin? In ieder geval zijn wij en de school het erover eens dat er niet uitkomt wat erin zit. Maar we zijn in de afgelopen maanden niet veel dichter bij een oplossing gekomen. Want hoe stimuleer je de intrinsieke motivatie van een kind?
We hebben op aanraden van een kindertherapeut oefeningen gedaan en dat heeft er in ieder geval toe geleid dat beide kinderen zijn gaan lezen, maar veel meer heeft het niet opgeleverd. Gelukkig gaan ze alle drie ‘over’, maar het blijft wel een aandachtspuntje… Over brugpieper zoon P heb ik gelukkig geen zorgen. Die gaat met prachtige cijfers over naar de tweede klas!
Meteen na het einde van het schooljaar vertrekken we richting Duitsland. We beginnen onze roadtrip in de Eifel en rijden via de Hunsrück, de Moezel, de Vulkaaneifel, de Lahnregio en het Rohtargebergte naar Sauerland. Het weer is prachtig, Duitsland is mooi, we doen heel veel leuke dingen. En toch is het helemaal niet zo’n leuke vakantie. Zo relaxt als het thuis was, zo a-relaxt is het in Duitsland. Vanaf het begin zitten de kinderen elkaar in de weg. Ze gunnen elkaar weinig, maken van elke mug een olifant en doen dat ook nog eens met heel veel lawaai.
Op zich heb ik wel ingecalculeerd dat ze een paar dagen nodig hebben om in het vakantieritme te komen (zoals elk jaar), maar een hele vakantie… Ik word er echt knettergek van. Natuurlijk hebben we ook heel gezellige momenten, maar op de mindere momenten – en dat zijn er toch heel wat – lijkt het niet uit te maken wat we doen, hoe we het doen of wanneer we het doen, er is altijd wel iemand die zich benadeeld voelt en dat met veel misbaar laat merken.
Naarmate de vakantie vordert, kan ik er steeds minder goed tegen. Met name het hoge geluidsniveau – ik hoor mijn kinderen haast permanent overal bovenuit – gaat me steeds meer tegenstaan. Net als het groeiende gevoel van onmacht omdat ik niets lijk te kunnen veranderen aan de situatie. Ik wil het niet voelen, maar toch ben ik blij dat we na twee en een halve week weer thuis zijn. En daar baal ik van, want het voelt alsof ik gefaald heb. En dat gevoel wordt nog versterkt doordat ik het niet meer goed kan maken. Want na drie weken vakantie neem ik voor drie en een halve week afscheid van de kinderen…
Augustus
Nou ja, een beetje komt het nog wel goed, want de laatste paar dagen van onze vakantie samen zijn weer heel gezellig. We gaan kanoën in het Rotterdamse Zuiderpark en naar het Strandvondstenmuseum in Castricum.
Na het eerste weekend van augustus ben ik kinderloos. De eerste week heb ik echt nodig om bij te tanken. De vakantie heeft me zoveel energie gekost… Ik ga na mijn werk naar het strand en zit in mijn tuin tot het donker wordt. Hoewel ik het moeilijk vind om toe te geven, geniet ik ervan. De tweede week wordt het al wat minder. Ik werk en ik ga een weekend met m’n moeder naar Friesland (wat heel leuk is), maar ik mis mijn kinderen. Rationeel kan ik dat redelijk goed uitschakelen, maar in de derde week merk ik aan mijn lijf dat het zo is. Ik herken de symptomen, omdat ik ze de afgelopen twee en een half jaar vaker gehad heb. En dat is best een beetje eng…
September
September is mijn valkuilmaand. Dat hebben de afgelopen twee jaar mij wel geleerd. Dat ik zelf de meeste moeite heb om weer in het ritme te komen van school en clubjes. Dat kan ik prima (als ik er weer in zit), maar ik heb blijkbaar toch een voorliefde voor niets hoeven. En dus is de overgang van de vakantie naar het nieuwe schooljaar in de afgelopen jaren een dingetje gebleken. Ik ben me daar erg van bewust en wil dit jaar voorkomen dat ik in dezelfde valkuil stap. En dat lukt wonderbaarlijk goed. Door heel bewust keuzes te maken. Om dingen niet, of juist wel te doen. Door rust in te bouwen. Niet teveel te willen. Het werkt prima. Ik ben relaxt en de kinderen ook. En het is nog steeds prachtig weer.
In september ga ik twee keer naar Diergaarde Blijdorp. Een keer met drie en een keer met één kind. Ik ga een weekend naar Antwerpen met dochter F en ik ga een weekend naar Castricum met alle kinderen. Verder doen we niet zoveel. En zo komen we september door zonder noemenswaardig gedoe.
Oktober
In oktober ga ik op dezelfde voet verder. Ik voel me nog steeds goed, het weer is ook nog steeds mooi en de tijd vliegt. Begint van de maand ga ik een halve week in mijn eentje naar het Griekse eiland Skyros. Ik verheug me al sinds de zomervakantie op dit tripje, want me-time op een andere plek dan thuis. Ik overweeg met enige regelmaat om in mijn eentje een paar dagen weg te gaan, maar ik gun het mezelf niet. Of beter, ik besteed dat geld liever aan vakanties met de kinderen.
Skyros blijkt een uitdaging… Bij gebrek aan communicatie in het voortraject heeft het (overigens superfijne) hotel waar ik verblijf zich tot doel gesteld mij zo goed mogelijk te verzorgen. En dat betekent dat ik drie maaltijden per dag in het hotel eet (om me alle heerlijke gerechten van de Griekse keuken te laten proeven), dat het programma van dag tot dag voor me geregeld is (inclusief chauffeur en chaperonne, die me overigens wel heel erg veel over het eiland kan vertellen) en dat het eigenlijk niet de bedoeling is dat ik iets voor mezelf doe (behalve op mijn hotelkamer).
Dat botst natuurlijk volledig met het beeld dat ik van dit tripje heb. Ik had namelijk graag op eigen gelegenheid het eiland willen verkennen. Het is me al snel duidelijk dat dat er niet inzit. Ik wil deze aardige mensen natuurlijk ook niet voor het hoofd stoten, want het is allemaal hartstikke goed bedoeld en zij kunnen er verder ook niet zoveel aan doen. Ik beweeg dus mee en probeer waar mogelijk ruimte te creëren. Zodat ik ook eens in de stad kan eten bijvoorbeeld… Ik merk op Skyros wel hoe belangrijk het is dat ik op mijn eigen manier kan reizen. Op deze georganiseerde manier beleef ik het eiland minder intens. Natuurlijk heb ik dingen gehoord en gezien die anders aan me voorbijgegaan waren (of die ik niet op waarde had kunnen schatten), maar tegelijkertijd was ik anders enthousiaster geweest.
Na terugkomst uit Skyros ga ik met twee kinderen appels plukken bij De Buytenhof in Rhoon. Voor de verandering gaan we dit keer op de fiets, want het is nog steeds stralend weer. Ik ga met de kinderen naar de nieuwe tentoonstelling in de Kunsthal En dan is het alweer herfstvakantie. Nu al? Het schooljaar is pas net begonnen toch? In de herfstvakantie ga ik met de kinderen een paar dagen naar het Belgische Ieper. En dat is zo leuk! We hebben – tot grote vreugde van de kinderen – een vijfpersoons zolderkamer in hotel ‘t Zweerd op de Grote Markt. We doen heel veel (want de Westhoek blijkt verrassend leuk) en iedereen is gezellig. Nu wel? Why? Maakt niet uit. Ik geniet ervan!
November
November is weer een redelijk saaie maand die in het teken staat van de voorbereidingen op Sinterklaas. De eerste weken lukt het me nog wel om relaxt te blijven, maar het wordt gaandeweg de maand steeds moeilijker dat gevoel vast te houden. Cadeaus, gedichten, surprises… Ik vind het leuk, maar ik moet er wel voldoende tijd voor hebben. En dat is wel eens lastig.
Veel doen we dan ook niet in november. Zoon I begint met zwemles en mag na anderhalve les in badje 1 door naar badje 2. Het verbaast me niet. Hij wil graag zijn diploma halen zodat hij – net als zijn broers en zus – van glijbanen en duikplanken mag. Zelf ga ik nog een middag op de fiets naar Heijplaat om een rondje te wandelen en – eindelijk – het Quarantainestrandje te zien. Iemand wees me twee jaar geleden op het bestaan van dit enige natuurlijke zandstrandje aan de Maas in Rotterdam, maar het is er nog niet van gekomen om te gaan…
December
De laatste maand van het jaar is het zaak het hoofd koel te houden aangezien bij de kinderen de spanning een maand lang opbouwt. Dat lukt maar gedeeltelijk omdat ik het zelf ook best druk heb. Maar gelukkig halen we de Kerstvakantie zonder noemenswaardige incidenten. Dat is, als we het moment niet meetellen waarop zoon I bij de kapper besluit dat hij zijn lange haren zat is en ze er daar en dan af laat knippen…
Op sinterklaasavond hoor ik dat mijn broer en zijn gezin New York naar alle waarschijnlijkheid snel zullen inruilen voor een nieuwe bestemming. Een Europese bestemming nog wel. Daar word ik blij van! Dat betekent namelijk dat het makkelijk wordt elkaar te zien. Want face-timen met een dreumes is leuk, maar real live contact is veel leuker. Ik begrijp dat ze tevreden zijn met hun toekomstige stek, maar dat ze sneller zullen moeten verkassen, dan waar ze op gerekend hadden. Ben ik even blij en dankbaar dat ik hen vorig jaar zomer met de kinderen heb kunnen opzoeken in New York… Eind van de maand gaat de kogel door de kerk. Vanaf maart 2019 woont mijn broer met zijn gezin in (de buurt van) Dublin! De kans dat ik in 2019 een nieuw land ga bezoeken, is daarmee enorm toegenomen ;-).
Tussen alle surprises, kerstdiners, werkgerelateerde activiteiten en museumbezoeken door, waag ik me in december ook maar eens aan online daten. Ik heb ondertussen wel begrepen van iedereen die het weten kan, dat dat zo ongeveer de enige manier is waarop ik nog aan een man kan komen. Ik maak een profiel aan, maar er gebeurt niet veel. Lekkere reality-check wel zo voor mijn 45steverjaardag, hahaha. Na twee weken heb ik in ieder geval alweer zin om de app van m’n telefoon te gooien. Wat een flauwekul allemaal. Maar goed, ik hou nog even vol in de hoop dat ik op enig moment ook wat positiefs over online dating kan melden…
In de Kerstvakantie lukt het me redelijk mijn relaxte gevoel terug te krijgen. We doen niet veel, maar trekken er wel elke dag even op uit (als ik een hele dag thuisblijf met de kinderen is mijn huis in puin en heeft er zeker iemand ergens bloed). We gaan naar Villa Zebra, naar Huis Sonneveld (leuk!), naar Het Nieuwe Instituut, naar Miniworld en (oh hell) naar Monkey Town. Na de kerstdagen gaan we gezellig een paar dagen naar mijn tante in Vorden.
2019
En nu is het 2019. Ik heb mijn eerste jaarwisseling zonder de kinderen overleefd en ben aangekomen in een nieuw jaar vol nieuwe avonturen en nieuwe kansen. Een jaar waarin ik (nog meer) ga genieten van de kleine dingen. En dat wens ik jou ook toe!
Weer maandoverzichten in 2019? Of liever een totaaloverzicht zoals dit jaaroverzicht 2018 aan het einde van het jaar? Laat het me weten…
